Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Friday, December 14, 2012

Η ΚΡΙΣΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

(Ομιλία μου στο Συνέδριο που διοργάνωσαν οι Επιχειρηματίες, Επαγγελματίες Γυναίκες, ο Πολιτικός Σύνδεσμος Γυναικών και η Ένωση Γυναικών Κρήτης την Πέμπτη στις 13 Δεκεμβρίου)



Στις περιόδους κρίσης χρειάζεται κοινός αγώνας, μεγαλύτερη συντροφικότητα, και σίγουρα περισσότερη αλληλεγγύη. Και σ’ αυτό νομίζω ότι συμφωνούμε όλοι. Θα ήθελα λοιπόν να σας μιλήσω για ένα θέμα που φαινομενικά δεν ταυτίζεται με την κρίση αλλά στην πραγματικότητα υφίσταται τις συνέπειές της σε πολύ μεγάλο βαθμό. Είναι η κρίση στον Πολιτισμό. Και όσοι ασχολούμαστε με τον πολιτισμό το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι.  
Με αφορμή λοιπόν αυτό έκανα ορισμένες σκέψεις και θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας. Στη σημερινή εποχή της κρίσης και των απρόβλεπτων εξελίξεων, ο πολιτισμός θα μπορούσε να μας βοηθήσει ως άτομα παρέχοντάς μας το δικαίωμα στη δημιουργία αλλά και στην απόλαυση των πολιτιστικών προϊόντων. Θα μπορούσε όμως να μας βοηθήσει και ως χώρα ενισχύοντας την εικόνα μας στο εξωτερικό. Το διπλό αυτό όφελος μπορεί να μην αναχαίτιζε την υπάρχουσα κρίση αλλά σίγουρα θα μείωνε σε προσωπικό επίπεδο τη βαριά ατμόσφαιρα και σε διεθνές επίπεδο τη μιζέρια της εμφάνισής μας.
Μέχρι τώρα από τους πολιτικούς ακούγονταν προεκλογικά μεγαλεπήβολα σχέδια για τον πολιτισμό. Που αμέσως μετά ματαιώνονταν από άλλες προτεραιότητες. Ωστόσο ο πολιτισμός παραμένει πρωταρχικό αίτημα για την εικόνα μιας χώρας ιδιαίτερα της δικής μας που θεωρείται η κοιτίδα του πολιτισμού.
Ο πολιτισμός απαιτεί μακρόπνοο σχεδιασμό και δυστυχώς μέχρι τώρα οι πολιτικοί μας δεν τον έχουν συνηθίσει. Τώρα όμως περισσότερο από ποτέ χρειάζεται μια ισχυρή πολιτιστική πολιτική, που θα μας οδηγήσει να κατακτήσουμε την θετική προσοχή του παγκόσμιου κοινού και τον σεβασμό του.
Στη χώρα μας υπάρχουν ταλαντούχοι άνθρώποι. Αυτό είναι αποδεδειγμένο. Με ελάχιστα χρήματα θα μπορούσαν να αναδείξουν έργο. Κι αυτό να ταξιδέψει σ’ όλο τον κόσμο. Πώς να το ονομάσω; Διπλωματική πολιτιστική πολιτική ίσως. Ναι, μου ακούγεται καλό. Και θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί όχι με χρήματα της πολιτείας -αφού δεν υπάρχουν- αλλά με ιδιωτικά χρήματα.
Το ερώτημα που αναβλύζει σ’ αυτήν την περίπτωση είναι ένα και καυτό. Ποιοι και γιατί θα δεχτούν να χρηματοδοτήσουν πολιτιστικές δραστηριότητες που η ίδια η πολιτεία απαξιώνει; Πώς θα διαχωρίσουν το συμβατικό από το καινούριο που αξίζει να χορηγηθεί; Με τι παιδεία; Με τι σθένος για αντίσταση στο μέινστριμ ρεύμα; Φυσικά και υπάρχουν καλλιεργημένοι άνθρωποι στη χώρα που όλα θα μπορούσαν να τα βάλουν σε τάξη, αν δεν υπήρχε η νοοτροπία της αρπαχτής, της παρέας και του φόβου για τον καλύτερο.
Να γιατί η Ελλάδα τρώει συνέχεια τα καλύτερα παιδιά της. Και τώρα τα στέλνει έξω.
Πού θα βρούμε τα λεφτά; Ιδού η απορία. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά τι γίνεται έξω.
Σε ολόκληρη την Ευρώπη μεγάλοι και μικροί πολιτιστικοί οργανισμοί κάνουν ήδη τολμηρά προγράμματα επιβίωσης. Οι αναγκαιότητα αντίστοιχων σχεδιασμών στην Ελλάδα είναι προφανής. Καθώς το δημόσιο χρήμα περιορίζεται δραματικά, η στροφή σε εναλλακτικές μορφές χρηματοδότησης είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία. Ποιες μπορεί να είναι αυτές οι μορφές; Μα οι χορηγίες φυσικά. Κάτι που το λέμε χρόνια. Μόνο που οι χορηγίες απαιτούν από το κράτος ένα φιλικότερο πλαίσιο για τους χορηγούς. Τι χρειάζεται λοιπόν για να μην ξεπέσει εντελώς ο κλάδος του Πολιτισμού; Σίγουρα χρειάζεται ένα νέο τολμηρό σχέδιο ανάκαμψης. Όχι μελλοντικό. Αλλά τώρα.
Μα, μπορεί κάποιος να πει, εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν, υποβιβάζοντας τον τομέα του Πολιτισμού. Δεν θεωρώ βεβαίως ότι η τέχνη μπορεί να σώσει τον κόσμο ή να αλλάξει την κρίση ή να παίξει ουσιαστικό ρόλο στη γεφύρωση των διαφορών. Μπορεί όμως να παίξει σημαντικότερο ρόλο από αυτόν που πιστεύουν πάρα πολλοί και ιδιαίτερα οι πολιτικοί.
Η Τέχνη μας βοηθά να μπορούμε ν’ αντέξουμε την πραγματικότητα, υποστήριζε ο Νίτσε.
Λυπάμαι που θα το πω αλλά οι πολιτικοί ουδέποτε έβλεπαν τον λόγο να βοηθήσουν την τέχνη και κατ’ επέκταση τον πολιτισμό. Αντιθέτως, ήταν πάντα καχύποπτοι απέναντί της. Η κουλτούρα ενισχύει τη σκέψη και προφανώς οι ίδιοι δεν το θέλουν αυτό. Η διαπίστωση ήταν πάντοτε ότι σε επίπεδο πολιτικών ο ρόλος του πολιτισμού υποβαθμιζόταν στη χώρα μας και οι πολιτικοί μεταχειρίζονταν τους ανθρώπους του πολιτισμού απλώς για την ενίσχυση των πελατειακών τους σχέσεων.
Αλλά η τέχνη έχει άλλο ρόλο από το να είναι ο ενδιάμεσος στις πελατειακές σχέσεις. Είναι αυτή που δίνει στον άνθρωπο τη συναισθηματική δύναμη για αισιοδοξία και για ελπίδα.
Διδάσκω δημιουργική γραφή και βλέπω τις αντιδράσεις των μαθητών μου. Είναι πιο ψυχωμένοι όταν μπορούν να κάνουν τέχνη. Κάθε ηλικίας από παιδιά μέχρι υπερήλικες. Η τέχνη απλώνεται σαν βάλσαμο στην ψυχή τους, τους δίνει θάρρος να συνεχίσουν την πορεία τους.
Όχι δεν σας λέω να ακολουθήσετε κι εσείς σεμινάρια δημιουργικής γραφής για να λύσετε το όποιο πρόβλημά σας. 
Σ’ αυτό το σημείο λοιπόν θα ήθελα να συνοψίσω κάποια πράγματα και να κλείσω.
Σήμερα μπορούν να υπάρξουν προοδευτικές ιδέες για τον πολιτισμό. Ενώ λοιπόν αυτές οι προοδευτικές ιδέες θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο σε μια χώρα, ιδιαίτερα σε κρίσιμες περιόδους, όπου θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν να αναπτύξει ένα καινούριο πρόσωπο και να χαράξει νέους δρόμους, για άλλη μια φορά διαπιστώνεται ότι στην Ελλάδα οτιδήποτε πολιτιστικό μοιάζει να είναι… εχθρός εντός των τειχών. Οι νέες ιδέες σκοντάφτουν στις παγιωμένες αναχρονιστικές αντιλήψεις.
Μα θα μου πείτε: εδώ βλέπουμε να παίζονται 400 παραστάσεις θεατρικών έργων στην Αθήνα της κρίσης. Να γίνονται τόσα πολιτιστικά δρώμενα, συναυλίες, εκθέσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις κι εσύ μου μιλάς για έλλειψη πολιτισμού; Ξέρετε πώς γίνονται αυτά; Είτε από μεγάλους επιχειρηματίες που εμπορεύονται την τέχνη και τους ανθρώπους της, είτε τζάμπα από το μεράκι των δημιουργών που βάζουν το υστέρημά τους για να προσφέρουν τέχνη. Αλλά ως πότε θα μπορούν να το κάνουν αυτό;
Προσωπικά πήρα κι εγώ το ρίσκο να ανεβάσω πέρσι εντελώς μόνη μου και χωρίς καμία βοήθεια το νέο μου θεατρικό έργο που καθρεφτίζει τη σημερινή πραγματικότητα και, αν θέλετε, προσπαθεί να προβληματίσει τον θεατή. Τόλμησα να το κάνω. Αλλά φοβάμαι ότι δεν θα το ξανατολμήσω. Όπως δεν θα το τολμήσουν και άλλοι που ίσως έχουν πολύ ουσιαστικά πράγματα να εκφράσουν. Θα δώσω ένα παράδειγμα για το θέατρο. Θα μπορούσε το ΥΠΠΟ, όπως γίνεται στο εξωτερικό, να δίνει στέγη σε νέους να ανεβάζουν έργα τους κι ας μην κόβουν κανένα εισιτήριο. Προάγω την τέχνη δεν θα πει βγάζω λεφτά από την τέχνη. Άλλα είναι τα κέρδη που αποφέρει και είναι μακροπρόθεσμα.
Αλλά ας μιλήσουμε σ’ αυτό το σημείο με όρους τεχνοκρατικούς. Να εξετάσουμε μήπως τελικά μας συμφέρει μια επένδυση στον πολιτισμό και για άλλους λόγους.
Ο πολιτισμός στη χώρα μας αντιμετωπιζόταν ως μέρος των δημόσιων επενδύσεων και όχι ως τμήμα της αναπτυσσόμενης οικονομίας. Μετά τη δεκαετία του ’90, ο προσανατολισμός διαφοροποιείται αισθητά. Έχει πλέον αποδειχτεί ότι οι επενδύσεις στον πολιτισμό αναζωογονούν το χαρακτήρα αλλά και την οικονομία ενός τόπου. Έτσι οι πολιτιστικές βιομηχανίες αναγνωρίζονται πλέον ως νευραλγικός τομέας για την ανάπτυξη και των αστικών και των περιφερειακών οικονομιών.
 Προκύπτει επίσης ότι ένα δυναμικό και διευρυμένο μοντέλο πολιτιστικής πολιτικής μπορεί να βοηθήσει πχ. στη συγκρότηση της ταυτότητας μιας κοινότητας, ή στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής, ακόμη και στην κοινωνική συνοχή. Και φυσικά να συμβάλει σε μια οικονομική ανάπτυξη.
Αυτά είναι σημαντικά αποτελέσματα που οφείλει να λαμβάνει υπ’ όψη της κάθε απόπειρα πολιτιστικής πολιτικής για την προώθηση μιας βιώσιμης ανάπτυξης. Η βιώσιμη ανάπτυξη είναι και ο στόχος για κάθε κοινωνία η οποία δεν διαχειρίζεται απλώς το σήμερα, αλλά οραματίζεται και μεθοδεύει το αύριο. Αν συγχρόνως αναλογιστούμε ότι ο πολιτιστικός τομέας στη χώρα μας προσφέρει συγκριτικά πλεονεκτήματα, τα οποία παραμένουν αναξιοποίητα, λόγω οργανωτικών αγκυλώσεων, αναποτελεσματικών δομών και πεπαλαιωμένων πρακτικών, καταλαβαίνουμε πόση πολλή δουλειά χρειάζεται για να υπάρξει αποτέλεσμα. Και κυρίως χρειάζεται θέληση.
 Σ΄ αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω μια πρόταση.
Να οργανωθούμε, όσοι μπορούμε, σε άτυπα δίκτυα πολιτών με στόχο την ανταλλαγή απόψεων και την ανάληψη πρωτοβουλιών σε σχέση με τον πολιτισμό πάντα. Από το πνευματικό κέντρο ενός δήμου ή τη δημοτική επιχείρηση πολιτισμού έως το υπουργείο πολιτισμού και τουρισμού, από τον τοπικό σύλλογο μιας περιοχής ή την κινηματογραφική της λέσχη έως τις κλαδικές ενώσεις και τα σωματεία, είναι ανάγκη να υπάρξει συμμετοχή με απόψεις και με συναίνεση για προγραμματισμό, συνεργασία  και υλοποίηση.
Αλλά πώς θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα των πολιτικών που τις περισσότερες φορές έχουν βραχυπρόθεσμες προτεραιότητες και δεν συγκινούνται από προτάσεις μακροπρόθεσμης πολιτιστικής πολιτικής; Ίσως μια καλή λύση θα ήταν να δώσουμε πάλι εμείς το παράδειγμα. Εμείς που είμαστε απόψε εδώ μπορούμε να γίνουμε μια αγκαλιά. Μια μεγάλη αγκαλιά που θα συμπεριλάβει όλες τις προοδευτικές ιδέες για τον πολιτισμό. Μπορούμε να προτείνουμε ένα σχέδιο που να το υποβάλλουμε στο Υπουργείο Πολιτισμού, Οικονομικών και Τουρισμού. Αυτό το σχέδιο θα προτείνει να δοθούν τα απαιτούμενα κίνητρα στους πλούσιους ή και στους μικρομεσαίους, ακόμη και τοπικούς επιχειρηματίες, και πολίτες αυτής της χώρας αλλά και του εξωτερικού για να επιχορηγούν τον πολιτισμό. Ανάμεσά μας είναι οικονομολόγοι, νομικοί, τεχνοκράτες, πολιτικοί, επιχειρηματίες, άνθρωποι του πολιτισμού. Οι περισσότερες γυναίκες. Στις πολιτιστικές εκδηλώσεις βλέπουμε πάντα περισσότερες γυναίκες. Όμως θέλουμε και τους άντρες. Όσοι ενδιαφέρονται. Στους άλλους ας αφήσουμε το ποδόσφαιρο. Κι ο αθλητισμός καλό κάνει.
Να στηρίξουμε με τις ιδέες μας την τέχνη, αυτό έχει σημασία. Κι αυτή με τη σειρά της θα μας το ανταποδώσει. Θα μας στηρίξει στις δύσκολες στιγμές μας σε προσωπικό επίπεδο αλλά και σαν χώρα.
Εάν υπάρχει θέληση μπορεί ακόμη και τώρα να γίνει κάτι στον πολιτισμό, έστω κι αν δεν υπάρχουν κρατικά λεφτά.





Wednesday, December 05, 2012


Μια αγκαλιά για τις ιδέες
της Λείας Βιτάλη
(κείμενο από συνέδριο)

Ενώ οι προοδευτικές ιδέες θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο σε μια χώρα, ιδιαίτερα σε κρίσιμες περιόδους, όπου θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν να αναπτύξει ένα καινούριο πρόσωπο και να χαράξει νέους δρόμους, για άλλη μια φορά διαπιστώνεται ότι στην Ελλάδα οτιδήποτε προοδευτικό είναι… εχθρός εντός των τειχών. Οι νέες ιδέες σκοντάφτουν στις παγιωμένες αναχρονιστικές αντιλήψεις των ανθρώπων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κατορθώνουν να ρυθμίζουν τα πράγματα. Γυρνώντας στο παρελθόν βέβαια δεν θα ανακαλύψουμε κάτι διαφορετικό. Η ιστορία αποδεικνύει πως η εξουσία πάντα βρίσκεται από τη μεριά του συντηρητισμού. Και ίσως όπου βρέθηκε στον αντίποδα ήταν λάθος και πληρώθηκε με αίμα.
Το ίδιο συμβαίνει όχι μόνο στο κοινωνικοοικονομικό επίπεδο αλλά και στο επίπεδο του πολιτισμού. Αν θεωρήσουμε ότι ο πολιτισμός είναι μια πρόοδος ή οφείλει να είναι πρόοδος, εύκολα μπορεί να πέσουμε στην αγανάκτηση διαπιστώνοντας γύρω μας τη συντήρηση να κυριαρχεί και σε επίπεδο πολιτισμού. Και η αγανάκτηση που νιώθουν οι προοδευτικοί άνθρωποι του πολιτισμού είναι μια παγίδα που εύκολα μπορεί να τους οδηγήσει στη γραφικότητα. Ή μάλλον οδηγούνται στη γραφικότητα για να εξουδετερωθούν. Κάθε «αντιδραστική» φωνή που υψώνεται στον πολιτισμό καταβαραθρώνεται με το κόλπο της ταμπέλας του γκρινιάρη ή του γραφικού. Βρισκόμαστε σε συμπληγάδες. Κι όμως κάποιοι από μας τολμούν. Προσωπικά βίωσα πρόσφατα –και όχι μόνο πρόσφατα- την απόρριψη από μέρους της συντήρησης είτε δεξιόστροφης είτε αριστερόστροφης, γιατί υπάρχει και αυτό και δεν κομίζω γλαύκα. Είμαι συγγραφέας και γράφω και θεατρικά έργα. Σ’ αυτά με απασχολούν τα κοινωνικά θέματα και προσπαθώ να βρω τις αιτίες ή τα αποτελέσματά τους στη ζωή των ηρώων μου. Κάποιοι αυτό το λένε καθρέφτη της κοινωνίας. Εγώ προτιμώ να ισχυρίζομαι πως πρόκειται για μια κριτική ματιά στα πράγματα. Ωστόσο βλέπω την αντίδραση του κατεστημένου. Ή μάλλον θα έλεγα τη μη αντίδραση. Γιατί η χειρότερη απόρριψη είναι να αγνοείς. Όταν αγνοείς δεν δίνεις στον άλλον τη δυνατότητα να παλέψει για να πείσει. Τι κάνει λοιπόν ο καλλιτέχνης που θέλει να εκφράσει κάποιες απόψεις κόντρα στο μέινστριμ; Προσωπικά πήρα το ρίσκο να ανεβάσω εντελώς μόνη μου και χωρίς καμία βοήθεια το νέο μου θεατρικό έργο που καθρεφτίζει τη σημερινή πραγματικότητα και αν θέλετε προσπαθεί να προβληματίσει τον θεατή. Σίγουρα από την τέχνη δεν περιμένουμε ούτε απαντήσεις ούτε λύσεις. Η τέχνη δεν είναι μανιφέστο. Αυτό που περιμένουμε είναι να μας βοηθήσει να δούμε τα πράγματα με μια πιο καθαρή ματιά διαφορετική από εκείνη που διαμορφώνουν τα ΜΜΕ και η συντήρηση. Εγώ τόλμησα να το κάνω. Το έχουν κάνει και άλλοι καλλιτέχνες και το κάνουν κατά καιρούς αποτελεσματικά ή όχι. Υπάρχουν όμως και άλλοι καλλιτέχνες που ίσως δεν τολμούν και δεν θα τολμήσουν ποτέ. Και ίσως έχουν πολύ ουσιαστικά πράγματα να εκφράσουν. Σ΄ αυτό το σημείο θα κάνω μια πρόταση. Μπορεί αυτοί που είμαστε τώρα εδώ να γίνουμε μια αγκαλιά που θα συμπεριλάβει αυτές τις προοδευτικές ιδέες και θα ανοίξει έναν δρόμο για να επικοινωνούν με τον κόσμο. 

Thursday, May 03, 2012

Η ΟΜΙΛΙΑ ΜΟΥ ΩΣ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΜΕ ΤΗ ΔΗΜ.ΑΡ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΡΑΦΗΝΑΣ


Πολλοί με ρωτούν όταν έμαθαν ότι θα κατέβω υποψήφια στις βουλευτικές εκλογές γιατί το κάνω. Ένας άνθρωπος του πολιτισμού, συγγραφέας, τι δουλειά έχει με τις εκλογές. Το σκέφτηκα κι εγώ είναι η αλήθεια. Αλλά η φωνή της συνείδησής μου με έσπρωξε να το κάνω. Ξέρετε ένας συγγραφέας όταν φτιάχνει τους ήρωές του για ένα βιβλίο ή για ένα θεατρικό έργο επικεντρώνεται στον πόνο του ανθρώπου και ευαισθητοποιείται ακόμη περισσότερο. Έτσι κι εγώ σαν συγγραφέας αλλά και σαν άνθρωπος είμαι ευαισθητοποιημένη στον πόνο του συνανθρώπου μου. Και σήμερα αυτός ο πόνος είναι μεγάλος. Δεν μιλάμε πλέον για καλυτέρευση της ζωής μας ή για καλύτερη ποιότητα ζωής με λάιφ στάιλ. Μιλάμε για την ίδια τη ζωή. Για την επιβίωσή μας ως χώρα και ως άνθρωποι.
Συνηθίσαμε τον τελευταίο καιρό να ακούμε συνέχεια για ποσοστά στο χρηματιστήριο και αριθμούς. Μας έχουν μπλέξει με αριθμούς. Και πουθενά δεν ακούμε για τον ίδιο τον άνθρωπο. Αλλά ο άνθρωπος δεν είναι ένας αριθμός, ούτε ένα ποσοστό στο χρηματιστήριο. Και δεν πρέπει να τον αναγκάσουμε να νιώσει αριθμός. Αυτό είναι επικίνδυνο. Γιατί έτσι και ο ίδιος μπορεί να ξεχάσει ότι είναι άνθρωπος. Και να βρεθούμε μπροστά σε ανεξέλεγκτα γεγονότα.
Η κρίση που περνά η χώρα μας αλλά και η Ευρώπη γενικότερα, δεν είναι απλώς οικονομική. Όσα δάνεια και να πάρουμε δεν θα λύσουμε το πρόβλημα αν ακολουθήσουμε τις ίδιες επιλογές που κάνουμε σήμερα. Και αν λυθεί προσωρινά θα ξαναφουντώσει γρήγορα. Αυτό έχω καταλάβει εγώ. Γιατί το πρόβλημα είναι ότι αποζητώντας όλο και περισσότερο το κέρδος ξεχάσαμε τον άνθρωπο. Αυτόν πρέπει να ξαναθυμηθούμε. Τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Βλέπουμε γύρω μας απαράδεκτα και θλιβερά γεγονότα. Πείνα, αυτοκτονίες –πού; Στην Ελλάδα του ήλιου και της θάλασσας, βλέπουμε την απόγνωση στα πρόσωπα των ανθρώπων της γειτονιάς μας. Δεν κατοικούν σε άλλη περιοχή, μένουν δίπλα μας. Και μεις μιλάμε για το χρηματιστήριο και τις αγορές. Ενώ χρειάζεται αλληλεγγύη. Μιλάμε βέβαια και για ανάπτυξη.
Που τη συνδέουμε αυτομάτως με κερδοφορία. Αλλά την ανάπτυξη πρέπει να τη δούμε πλέον κι αυτή με γνώμονα τον άνθρωπο.
Γι’ αυτό πιστεύω στη Δημοκρατική Αριστερά. Γιατί στο κέντρο του προγράμματος που έχει προτείνει είναι ο άνθρωπος. Μας ενδιαφέρει πρώτα ο άνθρωπος και θέτουμε τις τράπεζες και τις αγορές στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι το αντίθετο.
Και θα ήθελα να προσθέσω ότι προσωπικά με ενδιαφέρει ο πολιτισμός στην πολιτική. Η Ελλάδα είναι ταυτισμένη με τον πολιτισμό και τώρα τον έχουμε ξεχάσει. Πολιτισμός είναι η αλληλεγγύη, πολιτισμός είναι η ειλικρίνεια, πολιτισμός είναι η εντιμότητα, η συνέπεια. Γι αυτό πρέπει σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή της χώρας να εμπιστευτούμε τη Δημοκρατική Αριστερά.
Για να κρατήσουμε την Ελλάδα ζωντανή χρειάζεται θέληση και πρόγραμμα. Και φυσικά δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τα 2 μεγάλα κόμματα που έφεραν τη χώρα σ’ αυτήν την κρίση. Το λέμε και το ξαναλέμε. Η πολιτική τους δεν μπορεί να είναι διαφορετική γιατί είναι τα ίδια πρόσωπα όσο και αν φωνάζουν ότι έκαναν λάθη και ζητούν συγνώμη. Οι όροι που έχουν υπογράψει είναι καταστροφικοί και ο τρόπος που χειρίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια την εξουσία με το σαράκι της ελληνικής πολιτικής ζωής που είναι οι πελατειακές σχέσεις, μας οδήγησαν εδώ που είμαστε.
Η περιοχή η δική μας της Αττικής είναι υποβαθμισμένη. Το γνωρίζουμε όλοι. Κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε στα σοβαρά για τα προβλήματα ενός εκατομμυρίου ανθρώπων που ζουν εδώ χωρίς ένα νοσοκομείο, χωρίς καν αποχέτευση, χωρίς συγκοινωνίες, με το πρόβλημα της καταστροφής του περιβάλλοντος να μας πνίγει. Και με την εγκληματικότητα που αυξάνεται συνεχώς. Με την υποβάθμιση του τρόπου ζωής μας και των παιδιών μας. Ζητάμε δουλειά και πολιτισμό για την περιοχή μας. Δουλειά για να μπορέσουμε να ζήσουμε και εκδηλώσεις πολιτισμού για να ταϊσουμε το πνεύμα μας, γιατί ο πολιτισμός ανοίγει το μυαλό, δημιουργεί κριτική σκέψη. Κι αυτό είναι που φοβούνται, μη ξυπνήσουμε και καταλάβουμε το παιχνίδι τους. Αλλά ο φόβος είναι επικίνδυνο παιχνίδι, οδηγεί στα άκρα και πρέπει να το προσέξουμε. Αν δεν θέλουμε να οδηγηθούμε στο χάος. Εμείς λέμε ναι στην Ευρώπη γιατί χρειαζόμαστε συμμάχους. Και λέμε όχι στους όρους του μνημονίου ζητώντας νέα διαπραγμάτευση. Με ανθρώπινους όρους, για να μείνουμε ζωντανοί.
Και θέλω να πω και κάτι ακόμη. Κατεβαίνω στις εκλογές με την αγωνία στην καρδιά μου ως μητέρα που έχοντας ένα παιδί στην εφηβεία δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι σ’ αυτή τη χώρα έτσι όπως είναι τα πράγματα θα μπορέσει να επιβιώσει.
Γι αυτό κατεβαίνω στις εκλογές με τη Δημοκρατική Αριστερά. Γιατί έχει τη βούληση και το πρόγραμμα να ξαναστήσει τη χώρα και τους ανθρώπους στα πόδια τους. Με σωστές επιλογές και σωστές συνεργασίες. Προχωράμε με πρόγραμμα και δύναμη για την οικονομία ζωντανή. Για την κοινωνία όρθια. Για την Ελλάδα ζωντανή.
Η Δημοκρατική Αριστερά είναι η δύναμη που μπορεί. Ας την εμπιστευτούμε.


Friday, April 27, 2012

Από συνέντευξη στον "Φλας" 25/4/2012

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Σαν συγγραφέας αλλά και σαν άνθρωπος είμαι στο μέγιστο βαθμό ευαισθητοποιημένη στον πόνο του ανθρώπου. Όταν ένας συγγραφέας φτιάχνει τους ήρωές του για ένα βιβλίο ή θεατρικό έργο επικεντρώνεται στον πόνο του ανθρώπου. Αυτό τον ευαισθητοποιεί ακόμη περισσότερο γιατί μπαίνει στη θέση όλων των πονεμένων και αδικημένων ανθρώπων και βιώνει βαθιά το πρόβλημα σαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να ήταν ένας. Και σήμερα ο πόνος του ανθρώπου είναι μεγάλος. Δεν μιλάμε πλέον για καλυτέρευση της ζωής μας ή για καλύτερη ποιότητα ζωής με λάιφ στάιλ. Μιλάμε για την ίδια τη ζωή. Για την επιβίωσή μας ως χώρα και ως άνθρωποι. 
Με ρωτούν πολλές φορές γνωστοί μου ή κάποιοι δημοσιογράφοι: Πού θα βρείτε εσείς στη Δημοκρατική Αριστερά 14 δις. Για να καλύψετε εκείνο ή το άλλο έλλειμμα. Λες και αν βρεθούν αυτά συγκεκριμένα τα χρήματα θα σωθεί η χώρα ή οι πολίτες. Μας έχουν μπλέξει με αριθμούς. Αλλά ο άνθρωπος δεν είναι αριθμός. Και δεν πρέπει να τον αναγκάσουμε να νιώσει αριθμός.
Βλέπουμε γύρω μας απαράδεκτα και θλιβερά γεγονότα. Πείνα, αυτοκτονίες, την απόγνωση στα πρόσωπα των ανθρώπων της γειτονιάς μας. Δεν κατοικούν σε άλλη περιοχή, μένουν δίπλα μας. Δεν θα μιλήσω όμως τώρα γι’ αυτά που τα γνωρίζουμε όλοι. Θέλω να μιλήσω γι’ αυτά που δεν γνωρίζουμε: Για το μέλλον. Εκεί παίζεται το παιχνίδι: Στο μέλλον. Που όμως είναι πολύ κοντά. 
Για να κρατήσουμε την Ελλάδα ζωντανή απαιτείται θέληση και πρόγραμμα. Και φυσικά δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τα 2 μεγάλα κόμματα που έφεραν τη χώρα σ’ αυτήν την κρίση. Η πολιτική τους δεν μπορεί να είναι διαφορετική γιατί είναι τα ίδια πρόσωπα όσο και αν φωνάζουν ότι έκαναν λάθη και ζητούν συγνώμη. Οι όροι που έχουν υπογράψει είναι αναποτελεσματικοί και δεν διαφαίνεται έξοδος ούτε το 2020. Από την άλλη μεριά υπάρχουν τα άλλά κόμματα που έχουν απλώς καταγγελτικό λόγο. Δεν προτείνουν κάτι ουσιαστικό και ρεαλιστικό. Εμείς στη Δημοκρατική Αριστερά προτείνουμε ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση με 3 άξονες που επιμένουμε σ’ αυτούς.
1. Παραμονή στην Ευρώπη γιατί χρειαζόμαστε συμμάχους - δυνάμεις που αναπτύσσονται σε Ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα στο νότο, κόντρα στην κρατούσα άποψη και τον προσανατολισμό που έχει σήμερα η ΕΕ, με πρωταρχικές πολιτικές τη στήριξη των τραπεζών και το καλόπιασμα των αγορών.
2. Προτείνουμε σταδιακή απαγκίστρωση από τη δανειακή σύμβαση και τα μνημόνια με μέτρα ισοδύναμα. Όχι περικοπές μισθών και συντάξεων αλλά πάταξη της φοροδιαφυγής και δίκαιη φορολόγηση με αλληλεγγύη προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο. Αυτό είναι το κοινωνικό κράτος που δεν υπάρχει σήμερα. Και το κυριότερο:
3. Ανάπτυξη. Αυτό που η Δημοκρατική Αριστερά φωνάζει εδώ και καιρό. Ανάπτυξη. Με δυνατότητες στις παραγωγικές δυνάμεις που –πέρα από το κέρδος- στοχεύουν στον άνθρωπο και στις υγιείς δομές της κοινωνίας. Υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης με τα περίφημα κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων που χάνονται. Για ανάπτυξη στον τομέα του ορυκτού πλούτου, στη ναυπηγική, στον τουρισμό, σε νέες τεχνολογίες. Υπάρχουν 15 δις. Ευρώ που περιμένουν και μένουν ανεκμετάλλευτα.

Μπορεί και άλλοι να υποστηρίζουν κάποια αντίστοιχα μέτρα αλλά δεν μπόρεσαν δεκαετίες τώρα να τα εφαρμόσουν γιατί έλειπε ο προγραμματισμός. Η διαφορά μας είναι στον προγραμματισμό. Και στο άφθαρτο των δυνάμεών μας. Ενώ αναγνωρίζουμε το μερίδιο της ευθύνης μας δεν είχαμε και δεν έχουμε εμπλακεί ποτέ σ’ αυτό που το ονομάζω σαράκι της Ελληνικής δημόσιας ζωής: τις πελατειακές σχέσεις.
Μετά τις εκλογές ελπίζουμε να υπάρξει ανακαθορισμός των δυνάμεων μέσα στη Βουλή και να μπουν και καινούριες δυνάμεις προοδευτικές. Δεν περιμένουμε να έχουμε σαν Δημοκρατική Αριστερά αυτοδυναμία, αλλά είμαστε μια κυβερνώσα αριστερά. Και λέμε ότι δεν μπορούμε να συνεργαστούμε με το δίδυμο Νέα Δημοκρατία-Πασόκ γιατί οι πολιτικές τους μας έφεραν σ’ αυτήν την κρίση. Λανθασμένες πολιτικές επιλογές με πελατειακές σχέσεις. Το Ελληνικό σαράκι. Θα συνεργαστούμε όμως με ομάδες ή κόμματα που έχουν τη διάθεση να αλλάξουν την πολιτική και θα δεχτούν τις δικές μας προτάσεις. Και οπωσδήποτε με φερέγγυα πρόσωπα. Γιατί με φερέγγυα πρόσωπα θα έχουμε και φερέγγυα πολιτική. Πιστεύουμε στα νέα άφθαρτα πρόσωπα και όχι στους κατά συνείδηση επαγγελματίες πολιτικούς. 
Στη Δημοκρατική αριστερά έχουμε βάλει στο κέντρο του πιστεύω μας τον άνθρωπο. Μας ενδιαφέρει πρώτα ο άνθρωπο και θέτουμε τις τράπεζες και τις αγορές στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι το αντίθετο. Μας ενδιαφέρει ο πολιτισμός στην πολιτική και η αλληλεγγύη. Και επειδή προσωπικά πολιτεύομαι στην περιφέρεια της Αττικής, που είναι υποβαθμισμένη σε σχέση με το κέντρο, θέλω να πω ότι είμαστε ευαισθητοποιημένοι στα προβλήματα που την ρημάζουν με την έλλειψη βασικών αγαθών, όπως είναι η έλλειψη νοσοκομείου, αποχετευτικού συστήματος και καταστροφής του περιβάλλοντος. Αλλά αν δεν μας ενδιέφεραν όλα αυτά δεν θα ήμασταν η αριστερά της ευθύνης.

Wednesday, April 11, 2012

Συνέντευξη της Λείας Βιτάλη στο περιοδικό «30 Ημέρες Υγείας»


Ας υποθέσουμε ότι γράφετε ένα βιβλίο για το σήμερα στη χώρα μας, ποιον τίτλο έχει;


- Επειδή βιώνουμε μια πολύ δύσκολη και μεταβατική περίοδο της Ελλάδας θα ήταν ανεπίτρεπτο να γραφεί ένα βιβλίο για το τώρα. Τα βιβλία απαιτούν «χώνευση» της ρεαλιστικής πραγματικότητας και της ιστορίας για να μπορέσει να αναδειχτεί η ουσία. Αλλά κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί «εν θερμώ» Τα βιβλία που γράφονται τώρα είναι μόνο οικονομικές μελέτες παρωχημένων εποχών, υποθετικές αναλύσεις της κρίσης  και επιπόλαια ευχολόγια. Κάτι τέτοιο δεν μπορώ να το κάνω και ούτε με αφορά. Η πραγματικότητα θα αναδειχτεί πολύ αργότερα όταν θα έχουμε περάσει σε άλλη φάση της κοινωνίας και θα βρισκόμαστε πλέον «εν ψυχρώ». Ωστόσο αν θεωρητικά έγραφα ένα βιβλίο τον μόνο τίτλο που θα μπορούσα να βάλω θα ήταν : «Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας πτώσης». Γιατί η κατάσταση είναι στο μη περαιτέρω.


Κυρία Βιτάλη, ο συγγραφέας  γεννιέται ή γίνεται;


- Ο συγγραφέας γεννιέται και γίνεται. Το ταλέντο σαφώς υπάρχει στα κύτταρά του, όπως κάθε ταλέντο ή δεξιότητα που προέρχεται από συλλογικές μνήμες, υποσυνείδητο, προπατορικές κατακτήσεις και δημιουργικότητα. Ωστόσο το ταλέντο μόνο του δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά. Ο καλλιτέχνης είναι βαριά εργαζόμενος αν έχει βάλει στόχο του την ουσιαστική δημιουργία. Χρειάζεται γνώση, συνεχή μελέτη, εξάσκηση, πειθαρχία, αυτοπεποίθηση και αντοχή στην αποτυχία και στην απόρριψη. Διαφορετικά δεν μιλάμε για συγγραφέα αλλά για κάποιον που απλώς γράφει. Αλλά όταν κατορθώσει κανείς να γίνει συγγραφέας τότε καταλαβαίνει ότι θυσίασε πολλά στη ζωή του για να συμβιώσει με τη μοναξιά. Γιατί πάνω απ’ όλα ο συγγραφέας είναι μόνος. Και μέσω του έργου ζητά την επικοινωνία με τους γύρω του. Σας μαύρισα την καρδιά; Μπορεί. Αλλά έχει και πολύ μεγάλο γλέντι η συγγραφική ζωή. Και όταν αρέσει στον κόσμο αυτό που έχει γράψει ο συγγραφέας τότε βλέπει πραγματικά τον ουρανό με τ’ άστρα.


Πόσα βιβλία έχετε γράψει μέχρι σήμερα; Ποιο είναι αυτό που σας αντιπροσωπεύει περισσότερο;


- Πολλά μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων, θεατρικά έργα, σενάρια. Παρόλο που δεν γράφω εύκολα και ούτε κάθε χρόνο ένα βιβλίο. Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι κάθε φορά να καταπιάνομαι με ένα καινούριο θέμα και να το εξαντλώ μετά από έρευνα και ξαναγράψιμο. Ναι είμαι τελειοθήρας. Αλλά περνάω πολύ καλά όταν εγκυμονώ κάτι και μ’ αρέσει ο πόνος της… γέννας. Φυσικά μετά από τόσες γέννες δεν ξεχωρίζω πλέον τα παιδιά αλλά αγαπώ πάντα πιο πολύ αυτό που εγκυμονώ και με πονάει. Ο συγγραφέας είναι και λίγο μαζοχιστής.


Υπάρχει κάτι που προσπαθείτε να περάσετε, μέσα από τα βιβλία σας, στους αναγνώστες σας;


- Τα βιβλία μου και τα θεατρικά μου έργα έχουν να κάνουν με τις σχέσεις των ανθρώπων και την προσπάθεια του ατόμου να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του και τους γύρω του. Συγχρόνως κάτι που με απασχολεί πολύ είναι η πολιτική με την ευρεία έννοια της. Ζούμε σε ένα κοινωνικό πλαίσιο και επηρεάζει ο ένας τον άλλον έστω και χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Η εξουσία λοιπόν και η βία που προέρχεται από αυτήν αλλά και από τη φύση του ανθρώπου είναι θέματα που πολύ συχνά με απασχολούν. Αν κάτι επιθυμώ διακαώς να μεταδώσω είναι: Ζήσε έχοντάς τα καλά με τον εαυτό σου και χωρίς δεκανίκια, που μέσα σ’ αυτά συμπεριλαμβάνεται η εξάρτησή σου από κέντρα εξουσίας (συμπεριλαμβανομένης και της όποιας εκκλησίας). Σας μοιάζω με άθεη και αναρχική; Εγώ θα το έλεγα «στέκω γερά στα δικά μου πόδια».


Σας απασχολεί λέτε η πολιτική. Θα σκεφτόσασταν να ασχοληθείτε με τα κοινά;


- Είναι κάτι που με απασχολεί εδώ και χρόνια. Αν ασχοληθώ με την πολιτική θα το κάνω προσπαθώντας να υποστηρίξω την κοινωνική δικαιοσύνη. Η έλλειψή της μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στους πολίτες.  Σπούδασα νομικά γιατί πίστευα ότι έτσι θα μπορούσα να συμμετέχω στην απονομή της δικαιοσύνης αλλά η Ελληνική πραγματικότητα το διέψευσε αυτό κι έτσι δεν ασχολήθηκα επαγγελματικά. Μου έχει γίνει μια πρόταση να κατέβω ως υποψήφια στις ερχόμενες εκλογές και το σκέφτομαι πολύ σοβαρά αλλά ακόμη δεν θα ήθελα να ανακοινώσω κάτι συγκεκριμένο.


Έχετε πει σε κάποια σας συνέντευξη ότι: "Η φαντασία είναι το μέσον που ωθεί τον κόσμο προς τα εμπρός" κα. Βιτάλη στη σημερινή σκληρή πραγματικότητα που 
ζούμε, με τα τόσα προβλήματα, έχει ο άνθρωπος την πολυτέλεια του να φαντάζεται;


- Η φαντασία δεν είναι πολυτέλεια. Είναι βασική ανάγκη του ανθρώπου. Αν πάψει ο άνθρωπος να φαντάζεται τότε θα σταματήσει οποιαδήποτε πρόοδος. Ναι επιμένω ότι η φαντασία οδηγεί προς τα εμπρός. Και αν κάτι κάποτε μας βγάλει από αυτή τη μιζέρια που έχουμε κατρακυλήσει θα είναι η φαντασία μας που θα ανακαλύψει νέους τρόπους, νέες οδούς, καινούριες αξίες, καινούριες δυνατότητες πλησιάσματος του ενός ατόμου με τον άλλον μέσω της αλληλεγγύης και της αγάπης.


Έχει πει ο Ουίλιαμ Φόκνερ για την ευθύνη του συγγραφέα απέναντι στην τέχνη του: «Ο συγγραφέας χρειάζεται τρία πράγματα: πείρα, παρατήρηση και φαντασία». Έχετε να προσθέσετε κάποιο άλλο;


- Μα αυτό είναι το παν. Απλώς θα τα αντέστρεφα. Φαντασία, παρατήρηση, πείρα. Βέβαια 
αν μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν οι κεραίες ενός ευαίσθητου ανθρώπου τότε απογειώνονται τα άλλα τρία συστατικά. Και μπορούν να δώσουν ένα πραγματικά μεγάλο έργο που να ταρακουνήσει τον αναγνώστη και να του ανοίξει καινούριους δρόμους. Ξέρετε η ευαισθησία είναι ένα στοιχείο που ή το έχεις ή όχι. Αυτό δεν καλλιεργείται. Συνήθως στη ζωή συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Γεννιόμαστε ευαίσθητοι και η ζωή και οι όποιες κακουχίες μας σκληραίνουν και μας κάνουν αδιάφορους στις ανάγκες των άλλων γιατί προέχει η δική μας επιτυχία. Αν ο συγγραφέας παρόλα αυτά διατηρεί την ευαισθησία είναι κέρδος και το έργο του. Αλλά θέλει ισχυρή δύναμη θέλησης. Τελικά θα σας πω κάτι που ανακάλυψα πρόσφατα σκεπτόμενη όλα αυτά. Ο συγγραφέας μέσα στην απίστευτη αδυναμία και την ανασφάλειά του είναι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος που πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα. Μιλάμε πάντα για τον αληθινό συγγραφέα.


Είσαστε της άποψης πως ένας συγγραφέας έχει "ημερομηνία λήξεως"; Υπάρχει δηλαδή κάποια στιγμή που παύει να έχει έμπνευση και δεν γράφει ποτέ ξανά;


- Μα όταν δεν μπορεί πια να γράψει φυσικό είναι να σταματήσει. Δηλαδή αν πάψει να βλέπει ή να μπορεί να χειριστεί το κομπιούτερ ή να συναρμολογήσει στο μυαλό του μια ιστορία. Αυτό δεν είναι ημερομηνία λήξης αλλά θάνατος του συγγραφέα. Αν και πιστεύω ότι και ανάπηρος και με άνοια θα φτιάχνει στο μυαλό του ιστορίες έστω και αν δεν μπορεί να της μεταδώσει στους άλλους.


Το αγαπημένο σας μότο κα. Βιτάλη;


- Μου αρέσει ότι έχει πάθος και είναι ροκ. Όπου το ροκ για μένα είναι ένας τρόπος ζωής που δεν έχει σχέση φυσικά με ναρκωτικές ουσίες. Και όταν μιλώ για πάθος εννοώ τη δύναμη για ζωή με κάθε τρόπο.


Ποιες είναι οι σχέσεις του νεοέλληνα με το βιβλίο;


- Αγαπομίσους. Κάποιοι έχουν ανακαλύψει την αξία του και το αγαπούν και κάποιοι άλλοι το αρνούνται μετά βδελυγμίας θεωρώντας το «κουλτουριάρικο» με αυτή την απαράδεκτη σημασία που έχουν δώσει σ’ αυτή τη λέξη. Αλλά δεν είναι ίδιον του νεοέλληνα αυτό. Είναι ίδιον των απανταχού «απαίδευτων» ατόμων. Έτσι ξαναγυρίζουμε πάλι στο γνωστό ότι πάσχουμε από έλλειψη παιδείας. Και ότι η παιδεία είναι ύψιστο αγαθό που έχει πολύ ταλαιπωρηθεί στη χώρα μας.   


Σε τι ποσοστό πιστεύετε ότι παίζει ρόλο στην επιτυχία ενός βιβλίου ο τίτλος;


- Κατ’ αρχήν ο τίτλος είναι αυτό που πρώτα βλέπει ο αναγνώστης και τον ελκύει ή όχι. Θέλει μαεστρία ο τίτλος. Πολλές φορές τον τίτλο μπορεί να μην τον δώσει ο συγγραφέας αλλά κάποιος άλλος. Ξέρετε ο τίτλος πρέπει να περιλαμβάνει την ουσία του έργου με ελάχιστα λόγια και δυνατά. Να μαθαίνεις περί τίνος πρόκειται αλλά και να σε ιντριγκάρει για το τι θα συναντήσεις εκεί μέσα. Ο τίτλος είναι μ,ια υπόσχεση. Και γι’ αυτό πρέπει να αντιμετωπίζεται πολύ σοβαρά για να μην απογοητεύεται μετά από την ανάγνωση ο αναγνώστης.


Ετοιμάζετε κάτι νέο αυτό τον καιρό;


- Πάντα κάτι ετοιμάζω και πάντα βρίσκομαι σε έρευνα για κάποιο θέμα. Ωστόσο δεν μπορώ να το αποκαλύψω. Ξέρετε μέχρι να σχηματισθεί καλά το …μωρό και να δέσει δεν μπορείς να κάνεις ανακοινώσεις γιατί φοβάσαι ότι μπορεί κάτι να μην πάει καλά. Ή κάτι μπορεί στην πορεία να αλλάξει. Ή να ξεθυμάνει. Το έχουμε εμείς οι συγγραφείς αυτό.


Το περιβάλλον σας, με όποια έκφραση του, συμμετέχει στη διαμόρφωση του έργου 
σας;


- Πολλές φορές έχω εμπνευστεί από το περιβάλλον μου, από βιωμένες καταστάσεις των γύρω μου, από την παρατήρηση. Αλλά αυτό που προσωπικά ζητώ από το περιβάλλον μου είναι να με αφήνουν ήσυχη όταν… γεννάω.


Κλείνοντας αφήστε σας παρακαλώ ένα μήνυμα στους αναγνώστες του περιοδικού μας.


- Εξυγιάνετε την ψυχή σας με το καλό διάβασμα.


Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή που μου κάνατε και εύχομαι καλή συνέχεια και όμορφα ταξίδια σε κάθε είδους αναζητήσεις σας.


- Κι εγώ σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε να ξανασκεφτώ κάποια πράγματα..


Στυλιανός Ι. Μανουσάκης
(Περιοδικό «30 Ημέρες Υγείας», τεύχος Απριλίου 2012)

Thursday, January 19, 2012

ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

Το δημιουργικό γράψιμο ψυχαγωγεί, εκπαιδεύει, καλλιεργεί το πνεύμα, θεραπεύει την ψυχή. Το βιωματικό δημιουργικό γράψιμο έχει μια επιπλέον διάσταση. Αποτελεί έναν εναλλακτικό τρόπο αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης. 
Αφήστε να ξεπηδήσει από μέσα σας ο συγγραφέας που κρύβεται και απολάυστε έναν καινούριο τρόπο ζωής.


Μετά από μια σειρά επιτυχημένων σεμιναρίων δημιουργικής γραφής αποφάσισα να βελτιώσω τη μέθοδό μου εισάγοντας νέα στοιχεία στην ψυχολογική προσέγγιση του χαρακτήρα των ηρώων (της γραφής) και των καταστάσεων που αυτοί βιώνουν.


Το σεμινάριο είναι τρίμηνο και μπορούν να το παρακολουθήσουν ενήλικες που ενδιαφέρονται να μάθουν τις ιδιαίτερες τεχνικές της γραφής για την απελευθέρωση της δημιουργικότητάς τους.


"Το γράψιμο απαιτεί γνώσεις,πειθαρχία και πολλή δουλειά. Αν υπάρχει και ταλέντο ακόμη καλύτερα".


Tuesday, January 03, 2012

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΚΟΝΔΥΛΙΑ ΚΑΙ ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΟΠΛΟΙΑ


Μήνες τώρα συζητιέται το θέμα της μη δυνατότητας απορρόφησης των κονδυλίων του ΕΣΠΑ. Σίγουρα σε ένα κράτος σχεδόν υπό διάλυση όπως αυτό στο οποίο αναπνέουμε, δεν υπάρχουν οι βάσεις και οι μηχανισμοί που θα συμβάλλουν στην χρησιμοποίησή τους. Τα κονδύλια καλύπτουν πολλές περιπτώσεις από τις οποίες μπορεί κάποια επιχείρηση ή συνεταιρισμός ή άλλος φορέας να αντλήσει τη δυνατότητα πραγματοποίησης ενός στόχου που ελλείψει χρημάτων δεν ευοδώνεται. Μέσα στις κρίσιμες ημέρες που διανύουμε σαν χώρα, αλλά ιδιαίτερα σαν πολίτες αυτής της χώρας, δεδομένου ότι οι πολίτες είναι η χώρα, θα ήταν ευχής έργο αν για κάποιους κοινωνικούς σκοπούς ή με προοπτική ανάπτυξης κοινωνικών δραστηριοτήτων απορροφώνταν κάποια κονδύλια. 
Και ξαφνικά προχθές ακούω στις ειδήσεις στο ραδιόφωνο, σαν η καλή είδηση της ημέρας, ότι δόθηκαν κονδύλια ΕΣΠΑ. Επιτέλους αναφώνησα. Και ενέτεινα την προσοχή μου. Για να ακούσω ότι το λιμάνι του Πειραιά ήταν που απορρόφησε κονδύλια για τη δημιουργία 4 νέων θέσεων στην προβλήτα για μεγάλα κρουαζιερόπλοια! Cest pas mal για τη Μαριωρή που μόνο ο φερετζές της έλειπε. Για μας όμως; Ας δούμε ποιος μπορεί να ωφεληθεί από τις 4 νέες θέσεις για μεγάλα κρουαζιερόπλοια στον Πειραιά. Κατ’ αρχήν όσοι εργάτες κληθούν να δουλέψουν εκεί. Μα θα είναι Έλληνες που έχουν ανάγκη από δουλειά; Ή θα είναι ενοικιαζόμενοι ξένοι εργάτες από τις εταιρίες που τους εκμεταλλεύονται; Κατόπιν θα κερδίζει βέβαια το λιμάνι του Πειραιά από το ενοίκιο των 4 θέσεων όποτε έρχονται τα κρουαζιερόπλοια. Μα είναι το λιμάνι του Πειραιά 100% ελληνικό; Παρακάτω. Θα κερδίζουν οι εταιρίες των κρουαζιερόπλοιων που θα έχουν τη δυνατότητα του προορισμού στην Ελλάδα. Και βέβαια. Αλλά θα είναι αυτές οι εταιρίες ελληνικές με έδρα την Ελλάδα ώστε να φορολογούνται; Συνεχίζω. Θα κερδίζει, λέει, ο τουρισμός μας. Λοιπόν αν δεν έχεις κάνει κρουαζιέρα δεν ξέρεις ότι: α) Τα κρουαζιερόπλοια έχουν μέσα τα πάντα που μπορεί να θελήσει ο κρουαζιεροπόρος. Από σπίρτα και ταμπόν μέχρι καταστήματα πολυτελείας, πισίνα, εστιατόρια, μασσάζ, νυχτερινό κλαμπ, ρουλέτα, κλπ. β) Στα λιμάνια που πιάνουν κάθονται ελάχιστα και οι ταξιδιώτες βγαίνουν για λίγο ή και καθόλου, που σημαίνει ότι δεν σπαταλούν χρήματα στον τόπο που έφτασαν, παρά ελάχιστα και κατευθυνόμενα, ως γνωστόν και γ) Ο Πειραιάς δεν είναι από τα καλύτερα αξιοθέατα της χώρας.
Αν αναλογισθεί κανείς όλα αυτά φτάνει στο σημείο να αναρωτηθεί: Ποιος τελικά θα κερδίσει από αυτή τη μορφή επένδυσης που απορρόφησε τα κονδύλια του ΕΣΠΑ; Πάντως όχι το ελληνικό δημόσιο και όχι ο έλληνας πολίτης που ζει εδώ και καιρό εν κρίση.
Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλα κονδύλια για απορρόφηση που θα έχουν σχέση με θέματα κοινωνικής πολιτικής ή με δραστηριοποίηση άνεργων πολιτών αλλά δεν ζητήθηκαν. Ποιος ενδιαφέρεται τελικά γι’ αυτή τη χώρα ή μάλλον για τους πολίτες αυτής της χώρας, δεδομένου ότι οι πολίτες είναι οι χώρα. Φαίνεται ότι ούτε καν οι ίδιοι οι πολίτες της.