Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Thursday, December 01, 2011

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ


Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει –και όχι χωρίς λόγο- ότι ο σημερινός Έλληνας πολίτης είναι μουδιασμένος από τις εξελίξεις, είναι τρομοκρατημένος από τις μελλοντικές «υποσχέσεις» λιτότητας που δεν δείχνουν να διαψεύδονται στο ορατό τουλάχιστον μέλλον. Θα μπορούσε κανείς –και όχι χωρίς λόγο- να θεωρήσει αυτό σαν μια πιθανή αιτία μη συμμετοχής στις απεργιακές σημερινές κινητοποιήσεις. Ενώ χτες στο Λονδίνο είχαμε μια από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις, εδώ μιλούν τα ΜΜΕ στις πρώτες ανακοινώσεις τους για 400 με 500 ανθρώπους που διαδήλωναν ειρηνικά. Ποια μπορεί να είναι η αλήθεια; Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το μούδιασμα ή την τρομοκράτηση των πολιτών. Είναι όμως μόνο αυτά ικανά να υπονομεύσουν μια πορεία διαμαρτυρίας; Ή μήπως οι σημερινοί πολίτες γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα –όντας επαρκώς πληροφορημένοι για τις πραγματικές καταστάσεις που διανύουμε στην Ευρώπη αλλά και στον κόσμο ολόκληρο- έχουν αποποιηθεί πλέον το παραδοσιακό τρόπο διαμαρτυρίας που είναι οι πορείες; Καθόλου απίθανο και αυτό. Ίσως να χρειάζεται καινούρια αντιμετώπιση του θέματος και αυτό δεν είναι καθόλου άκαιρο. Πώς όμως δικαιολογείται στη χώρας μας, που έτσι κι αλλιώς πλήττεται σε μεγαλύτερο βαθμό από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, να μειώνεται συνεχώς ο αριθμός των συμμετεχόντων στις διαμαρτυρίες; Μία καθόλου ευκαταφρόνητη άποψη θα μπορούσε να ήταν ο ίδιος ο συνδικαλισμός, αυτός που πάντα οδηγεί στις πορείες και στα συνθήματα τον κόσμο του. Δηλαδή, θα μπορούσε να αντικρούσει κάποιος, ο συνδικαλισμός δεν υπάρχει πια; Πού βρίσκεται σήμερα η διαφορά από το πολύ πρόσφατο χτες; Θα μπορούσε η απάντηση να είναι και αυτή. Οι συνδικαλιστές ανήκουν –ως γνωστόν- σε κόμματα. Αν λοιπόν η μεγάλη μερίδα του συνδικαλιστικού κόσμου, αυτού που πριν λίγο καιρό έβγαινε στους δρόμους και προκαλούσε τις ταραχές, βρίσκεται πλέον στην κυβέρνηση, πώς μπορεί συγχρόνως να κυβερνά και αντιπολιτεύεται αυτό που κάνει ως κυβέρνηση. Ακόμη κι αν αυτό έχει παρατηρηθεί στους σημερινούς καιρούς και χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τις μη φιλοκοινωνικές τροποποιήσεις του κράτους, δεν αποτελεί πάγια τακτική των κυβερνώντων. Ποια κόμματα λοιπόν  είναι αυτή τη στιγμή έξω από την κυβέρνηση; Τα αριστερά κόμματα, οι οικολόγοι, κάποιοι ανεξάρτητοι και η Δημοκρατική Συμμαχία, όχι με τη θέλησή της υποθέτω. Και δεν μπορώ να υποθέσω ότι οι συνδικαλιστές που πρόσκεινται στην κα Μπακογιάννη –αν υπάρχει αυτό το είδος- βγήκαν στους δρόμους των οποίων το ιδεολογικό πιστεύω είναι κοντά –αν όχι εντελώς συνυφασμένο- με την πολιτική της τριαρχίας της σημερινής Βουλής. Οι ανεξάρτητοι δεν έχουν κάποιο ισχυρό αριθμό συνδικαλιστών. Μπορεί να μην έχουν και καθόλου. Ποιοι μένουν για να βγουν στους δρόμους; Οι συνδικαλιστές των αριστερών κομμάτων. Να λοιπόν οι επόμενες μαρκετινίστικες οδηγίες προς ναυτιλλόμενους: Προσελκύστε τα αριστερά κόμματα στην διακυβέρνηση. Ίσως δεν τα παρασύρετε όλα, αλλά σίγουρα υπάρχουν μέθοδοι σφετερισμού των ιδεολογιών τους –το έχουν διαπράξει με επιτυχία κάποια κυβερνητικά κόμματα στο παρελθόν, τώρα θα κολλήσουμε; Και μήπως σήμερα είναι ορατά τα περιθώρια πολιτικής των διαφόρων κομμάτων; Ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα άρχισε ν’ αναπτύσσεται πριν ένα σχεδόν αιώνα. Σιγά σιγά απορροφήθηκε από τα κόμματα ή δημιούργησε κόμματα. Τώρα, σ’ αυτή τη μεγάλη στιγμή της στροφής του κόσμου, καιρός είναι να αναδείξει ένα νέο πρόσωπο, πέραν και υπεράνω κομμάτων. Αλλιώς δεν θα διαμαρτύρεται πλέον κανείς γι’ αυτά που συμβαίνουν. Και όλοι γνωρίζουμε ότι η διαμαρτυρία είναι η αντίσταση στην ισοπέδωση, όχι μόνο του κοινωνικοοικονομικού τομέα αλλά και του πολιτισμού γενικότερα. Και όχι μόνο στη χώρα μας. Διεθνώς.

«… Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ ὅλους αὐτοὺς ποὺ λέγονται μεγάλοι
καὶ γράφουν λόγους πλάι στὴ θερμάστρα.
Στὶς φοβερὲς σημαῖες τῶν κρατῶν καὶ τὴ διπλωματία,
στὰ ἐργοστάσια πολεμικῶν ὑλῶν,
σ᾿ αὐτοὺς ποὺ λένε λυρισμὸ τὰ ὡραῖα λόγια,
στὰ γλυκερὰ τραγούδια μὲ τοὺς θρήνους,
στοὺς θεατές, στὸν ἄνεμο…»

(Μιχάλης Κατσαρός, ποιητής)

Αλλά πρώτα η αριστερά θα πρέπει να βρει τον νέο της λόγο για να αντισταθεί η ίδια στον σημερινό εαυτό της.  

ΛΕΙΑ ΒΙΤΑΛΗ

No comments: