Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Tuesday, June 15, 2010

ΜΠΟΡΕΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ ;



Με αφορμή όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα σε σχέση με τον πολιτισμό, τις μειώσεις χορηγιών προς ορισμένα Κέντρα, τις επιχορηγήσεις και τις διαμαρτυρίες πολλών θεατρανθρώπων και άλλων, έκανα ορισμένες σκέψεις σχετικά με τον πολιτισμό που ίσως τις έχει κάνει και ο καθένας μας κατ’ ιδίαν. Πριν ξεκινήσω τις σκέψεις μου θα ήθελα να διευκρινίσω ότι δεν έχω κάνει πρόσφατα καμία πρόταση για κινηματογραφική ταινία, δεν έχω στείλει θεατρικό έργο μου στο Εθνικό και δεν έχω βγάλει τελευταία κάποιο λογοτεχνικό βιβλίο. Αυτές οι διευκρινίσεις ίσως είναι αναγκαίες για να μη θεωρηθούν οι απόψεις μου προσωπική γκρίνια.
Στη σημερινή εποχή της κρίσης και των απρόβλεπτων εξελίξεων ο πολιτισμός θα μπορούσε να μας βοηθήσει. Θα μπορούσε να βοηθήσει σαν εσωτερική κατανάλωση και δικαίωμα όλων των πολιτών στη δημιουργία αλλά και στην απόλαυση των πολιτιστικών προϊόντων. Θα μπορούσε να βοηθήσει όμως και σε μεγάλο βαθμό στην ενίσχυση της εικόνας της χώρας μας στο εξωτερικό. Το διπλό αυτό όφελος μπορεί να μην αναχαίτιζε την υπάρχουσα κρίση αλλά σίγουρα θα μείωνε σε προσωπικό επίπεδο τη βαριά ατμόσφαιρα και σε διεθνές τη μιζέρια της εμφάνισής μας.
Ανέκαθεν από τους πολιτικούς και τους υπεύθυνους στις προεκλογικές εκστρατείες τους ακούγονταν μεγαλεπίβολα σχέδια για τον πολιτισμό. Που αμέσως μετά ματαιώνονταν από άλλές προτεραιότητες και δεινά. Ωστόσο ο πολιτισμός παραμένει πρωταρχικό αίτημα για την εικόνα μιας χώρας. Για τη θετική προσέλκυση της προσοχής του παγκόσμιου κοινού και τον σεβασμό του. Ο πολιτισμός απαιτεί μακρόπνοο σχεδιασμό και δεν μπορούμε να αρκεστούμε πλέον στα αρχαία μνημεία μας και στα Μουσεία μας. Παρόλο που είναι σημαντικά και αποδεκτά από την παγκόσμια κοινότητα, είναι πλέον σε όλους μας γνωστό ότι διαχωρίζουν εμάς τους νεότερους Έλληνες από τους αρχαίους προγόνους μας στη συνείδηση της παγκόσμιας κοινωνίας. Αυτό σε συνδυασμό με τη σημερινή πραγματικότητα της «διαφθοράς» και της «κρίσης» μας τοποθετεί στον πάτο της εκτίμησης του παγκόσμιου κοινού. Τώρα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται μια ισχυρή πολιτιστική πολιτική. Που θα αναχαιτίσει την πελατειακή σχέση μέσα στους κόλπους των ανθρώπων που ασχολούνται με τον πολιτισμό και παράγουν πολιτιστικό έργο. Που θα τονώσει αυτούς τους ανθρώπους να υπερβούν την κακομοιριά της εσωστρέφειας και θα αναδείξουν τα ταλέντα τους. Που θα οδηγηθούν να κατακτήσουν το παγκόσμιο κοινό και να καταφέρουν την αποδοχή της ελληνικής πνευματικότητας.
Δεν θα γκρινιάξω για την έλλειψη ουσιαστικών επιχορηγήσεων -σε καιρό κρίσης βρισκόμαστε άλλωστε και είναι εν γνώσει μας. Δεν θα μιλήσω για τα βιβλία μας που δεν προωθούνται προς μετάφραση στο εξωτερικό. Ούτε για τα Ελληνικά θεατρικά έργα που θα μπορούσαν άνετα να σταθούν στις παγκόσμιες σκηνές με επιτυχία και δεν έχει κανείς ενδιαφερθεί για την προώθησή τους. Θα μιλήσω κυρίως για την απαξίωση των Ελληνικών πολιτιστικών προϊόντων σ’ αυτούς τους τομείς. Γιατί η απαξίωση αλλά και η αδιαφορία είναι το συστηματικό εργαλείο για το πνίξιμο κάθε καλλιτεχνήματος. Έχουμε δει Ελληνικά κινηματογραφικά έργα να βραβεύονται στο εξωτερικό και να έχουν απορριφθεί στη χώρα μας. Έχουμε δει το Εθνικό και Κρατικό Θέατρο να απαξιώνει στην ουσία εδώ και χρόνια τα Ελληνικά έργα μη εντάσσοντάς τα στον προγραμματισμό τους προσπαθώντας να ονομάσει θεατρικά έργα άλλου είδους προσπάθειες. Έχουμε δει οργανισμούς με σκοπό την προώθηση της Ελληνικής λογοτεχνίας να διολισθαίνουν σε κακομοιριές και σε ελλειμματικά έργα. Και έχουμε όλοι αντιληφθεί τις σχέσεις που κρύβονται πίσω από τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας και το παρασκηνιακό σκεπτικό των απονομών τους. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι σε όλες αυτές τις παραπάνω περιπτώσεις το θέμα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ. Το θέμα αφορά τις νοοτροπίες που αναπαράγονται χρόνια τώρα μέσα στους κόλπους του πολιτισμού. Όπου οι εκάστοτε κυβερνήσεις πετάνε ένα κόκαλο για να γλείφουν όσοι φωνάζουν πιο πολύ, όσοι έχουν «δόντι» και όσοι εξυπηρετούν τις «σωστές» επιλογές. Και η ιστορία συνεχίζεται με τους ημέτερους και τις παρέες. Τι κερδίζει η χώρα μ’ αυτόν τον τρόπο; Κερδίζει αυτό που τη διαλύει. Μηχανορραφίες, αντιδικίες, αρμοδιολειχίες. Κι αν πεις χέστηκα για τη χώρα βρε αδερφέ, τότε ας αναρωτηθούμε τι κερδίζει το άτομο. Εμείς, εσείς, εγώ αυτός κι αυτή. Ένας μπελάς λιγότερος. Δεν έχουμε σύγχρονο πολιτισμό.
Έχουμε ταλαντούχους ανθρώπους! Αυτό είναι αποδεδειγμένο. Με ελάχιστα χρήματα θα μπορούσαν να αναδείξουν έργο. Κι αυτό να ταξιδέψει σ’ όλο τον κόσμο. Ίσως τώρα να το έχουμε πιο πολύ ανάγκη από ποτέ. Πώς να το ονομάσω; Ίσως διπλωματική πολιτιστική πολιτική. Και θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί όχι με χρήματα της πολιτείας -αφού δεν υπάρχουν- αλλά με ιδιωτικά χρήματα. Το ερώτημα που αναβλύζει σ’ αυτήν την περίπτωση είναι ένα και καυτό. Ποιοι και γιατί θα δεχτούν να χρηματοδοτήσουν πολιτιστικές δραστηριότητες που η ίδια η πολιτεία απαξιώνει; Πώς θα διαχωρίσουν το συμβατικό από το καινούριο; Με τι παιδεία; Με τι σθένος για αντίσταση στο ρεύμα; Φυσικά και υπάρχουν καλλιεργημένοι άνθρωποι στη χώρα που όλα θα μπορούσαν να τα βάλουν σε τάξη, αν δεν υπήρχε η γαμημένη νοοτροπία της αρπαχτής, της παρέας και του φόβου για τον καλύτερο.
Να γιατί η Ελλάδα τρώει συνέχεια τα καλύτερα παιδιά της.
Αλλά έστω και θεωρητικά μιλώντας θα άξιζε πραγματικά τον κόπο μια ιδέα υστερόβουλης αγάπης προς τον πολιτισμό. Θα λειτουργούσε σαν το πιο ισχυρό όπλο μας και θα δημιουργούσε καλύτερους όρους για την κατανόηση και τη θετική αντιμετώπιση της χώρας από τη διεθνή κοινότητα. Αλλά και στο εσωτερικό της χώρας ίσως θα σήμαινε ανάκαμψη του πεσμένου ηθικού.  

3 comments:

booknights said...

Πολύ καλό το άρθρο σας!

Με εκτιμηση
BOOKNIGHTS TEAM
http://www.booknights.gr/

IonnKorr said...

Κατά την γνώμη μου η Ελλάδα είναι η κατ'εξοχή χώρα του πολιτισμού.
Επομένως είναι βασικό ζήτημα η προώθησή του.

Unknown said...

Καλησπέρα σας, χρόνια καλά (!) δημιουργικά και προ πάντων ελπιδοφόρα.
Κυρία μου, έχω ακούσει πολλά και θετικά για το έργο σας με λύπη μου όμως σας δηλώνω ότι δεν σας έχω διαβάσει! Πριν από μερικά λεπτά άρχισα την μελέτη (!) του βιβλίου σας υπό τον τίτλο "Η Κοιλιά της μεταφράστριας" και δεν σας κρύβω ότι από τις πρώτες αράδες ενθουσιάστηκα! Φανατικός αποδέκτης των διδαχών του μεγάλου σεναριογράφου Σιντ Φιλντ, θεωρώ πως ένα βιβλίο σε αδράχνει ή σε αποδιώχνει από τις πρώτες αράδες! Λάτρης της καθαρής και ξάστερης γραφής ενέδωσα στον πειρασμό να σας στείλω αυτό το μήνυμα που άλλον έχει σκοπό και στόχο!
Σχόλιο για το άρθρο σας με το ρητορικό ερώτημα αν μπορεί ο πολιτισμός να μας σώσει, ήταν ό στόχος μου, αφού βέβαια μελέτησα προσεκτικά τα δίκαια "παράπονά" σας. Η απάντηση μου Λακωνική και ελπίζω ικανοποιητική!
Αν καταφέρουμε "εμείς να τον σώσουμε" να είστε βέβαιη πως όχι μόνο θα μας σώσει αλλά και θα μας προκόψει! Και κάτι ακόμα, ευτυχώς η μόνη σωσίβια λέμβος μας σήμερα, είναι ο πολιτισμός! ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΑΝΘΕΚΤΙΚΗ!
Μετά Τιμής
Γιάννης Δ. Παρασκευόπουλος
pdi1@in.gr