Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Thursday, May 13, 2010

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ

Είμαστε ρομαντικοί! Μεγαλώσαμε με κάτι ρόδινα όνειρα ότι μπορεί η εξουσία μιας χώρας να αποτελίται από τον ... μπαμπά μας και τη... μαμά μας. Αυτό δεν είναι κάτι που δεν μπορεί να συμβεί, ιδιαίτερα στη χώρα μας όπου υπάρχουν οι λεγόμενες πολιτικές δυναστείες. Αλλά όπως καταλαβαίνετε δεν εννοώ αυτό. Υπάρχουν μερικοί από μας που ακόμη -σαν αιθεροβάμωνες που είμαστε- περιμένουμε από την εξουσία -την όποια εξουσία- να μας φροντίσει, να μας αγαπήσει, να μας δικαιώσει αλλά και να μας μαλλώσει, αν είμαστε κακά παιδιά. Αλλά πάντα για το καλό μας. Έτσι μας μεγάλωσαν και μας γαλούχησαν μερικούς από μας. Και ξαφνικά μια ωραία ημέρα ξυπνάμε από το όνειρο. Μαθαίνουμε ότι υπάρχουν σχολεία που εκπαιδεύουν, από τις τάξεις του Γυμνασίου ακόμη, τα παιδιά τους για να γίνουν ηγέτες του κόσμου. Αυτά τα παιδιά δεν είναι από τις τάξεις των λαϊκών ηρώων που ακόμη κάπου -σαν παραμύθι μιας παλιότερης εποχής- κρύβονται στο πίσω μέρος του μυαλού μας και δεν μας αφήνουν να πάψουμε να ονειρεύομαστε ότι θα φροντίσουν για το καλό μας. Όμως η εκπαίδευση αυτών των ανθρώπων είναι απόλυτα συγκεκριμένη. Το να είσαι ηγέτης ενός κράτους δεν σε κάνει "πατερούλη". Από αυτή την άποψη ευτυχώς. Κάποιος "πατερούλης" εξολόθρευε τα παιδιά του. Βέβαια το κράτος, σαν περίπλοκη οντότητα, έχει τους δικούς του μηχανισμούς, τις δικές του παγκόσμιες διαπλοκές, τις δικές του φιλοδοξίες. .. Και ξαφνικά, εμείς οι ρομαντικοί, καταλάβαμε ότι άλλο είναι το κράτος κι άλλο είμαστε εμείς. Δεν υπάρχουν κοινοί στόχοι. Και επομένως δεν υπάρχει αυτή η "σχέση στοργής" που ονειρεύομαστε. όσοι την ονειρευόμαστε. Οι ηγέτες έχουν άλλα προβλήματα να λύσουν και γι' αυτά έχουν εκπαιδευτεί στα σπουδαία σχολεία. Μαθαίνουν οικονομικά, πολιτικές επιστήμες, διεθνές δίκαιο, τραπεζικό δίκαιο και άλλα σημαντικά. Μαθαίνουν ακόμη επικοινωνιακή πολιτική, δημόσιες σχέσεις, μάρκετινγκ και τρόπους χειρισμού των μαζών. Και ξαφνικά, εμείς οι ρομαντικοί, καταλαβαίνουμε ότι για όλους αυτούς τους πατερούληδες είμαστε "μάζες". Σκέτες, απλές, απρόσωπες μάζες! Εντάξει αυτό δεν το ανακαλύψαμε τώρα, απλώς τώρα, εμείς οι ρομαντικοί, το νιώθουμε στο πετσί μας. Γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, επιχειρηματίες, νοσοκόμοι, καλλιτέχνες, δημιουργοί, διανοούμενοι, έμποροι, τεχνίτες είμαστε απλώς μάζες. Σπουδάσαμε να είμαστε μάζες. Αλλά τι μπορούν να κάνουν και οι πολιτικοί; Αυτό είναι το επάγγελμά τους. Και ελέγχονται αν το κάνουν καλά. Από τις απρόσωπες εκείνες αγορές και τους απρόσωπους εκείνουν κερδοσκόπους. Σαν κάτι από Καφκικό τοπείο δηλαδή. Αλλά το λάθος είναι δικό μας. Ορισμένων δηλαδή που πιστεύαμε ότι η εξουσία θα ήταν ...πατρική! Και γι' αυτό απογοητεύομαστε. Βέβαια μερικοί άλλοι, λιγότερο ρομαντικοί από μας, που έχουν καταλάβει και ξέρουν απ' αυτά, δεν ιδρώνει το αυτί τους. Αλλά τι ξέρουν αυτοί από ζωή; Χωρίς ψευδαισθήσεις, χωρίς απογοήτευση, χωρίς απόρριψη, χωρίς διαψεύσεις, χωρίς ταπεινώσεις, χωρίς αγάπη και μίσος, τι καταλαβαίνουν; Οι επαγγελματίες είναι εκπαιδευμένοι έτσι κι αλλιώς να μη νιώθουν. Κι όσο λιγότερο νιώθουν τόσο πιο επιτυχημένοι είναι. Αχ, πόσο τους λυπάμαι, που θα φύγουν απ' τη ζωή χωρίς να την έχουν ζήσει...