ΚΑΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ 3

Η Ελλάδα αλλάζει. Δεν είναι και τόσο δύσκολο πια να το συνειδητοποιήσει κανείς. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε κάτι άλλο που δεν το γνωρίζουμε ακόμη, υβριδικό, και ίσως πρωτόγνωρο. Φοβάμαι πως αυτό που πρόκειται να συμβεί στην ελληνική κοινωνία δεν θα μοιάζει με καμία άλλη κοινωνία της Ευρώπης ή άλλου κόσμου, πρώτου, δεύτερου, τρίτου. Εδώ και χρόνια, ξενόφερτα επιτεύγματα όταν εισάγονται στη χώρα μας, μεταποιούνται σε κάτι διαφορετικό. Λειαίνονται με τις δικές μας νοοτροπίες και αφομοιώνονται στη ζωή μας με τον δικό μας τρόπο. Αυτό δεν ήταν πάντα κατ' ανάγκην κακό. Ενσωματώναμε πράγματα καινούρια, βολεύομασταν συγχρόνως με τα γνώριμα, πορευόμασταν αναλόγως. Καλώς ή κακώς ή και μετρίως επιβιώναμε. Φυσικά μέσα σ' αυτό ενυπήρχε και το "δαιμόνιο της φυλής", η "μαγκιά", η χαλαρότητα, η "τσαχπινιά". Κι ίσως η διαφθορά μας να έπαιζε μαζί μ' αυτά. Και εξ αιτίας τους. Το λάθος πάντα βρίσκεται στο μακρινό παρελθόν. Σ΄αυτό που διαιωνίζεται. Αυτό δεν είχαμε τα κότσια, τη γνώση, τη θέληση, τον μακρόπνοο σχεδιασμό να το αλλάξουμε. Και δεν θα το έχουμε ποτέ νομίζω. Οι τεχνοκράτες μας δεν ήταν "δικοί" μας. Δούλευαν, λένε κάποιοι, για άλλα αφεντικά. Και έμπαζε η χώρα από παντού. Ωστόσο αυτό που έρχεται ολοταχώς και τίνει να ανατρέψει τα πάντα, σε ποια υποδομή θα στηριχτεί; Και πώς θα φτιαχτούν τα θεμέλια αυτής της υποδομής; Μπορεί κανείς αυτό να μου το εξηγήσει σαν απλός πολίτης με απορίες για να το καταλάβω που δεν ξέρω απ' αυτά; Φοβάμαι ότι κάτι τρίζει δυνατά και ανατριχιαστικά κάτω από τα πόδια μας. Και αν όλα αυτά τα "φοβερά" της κας Μέρκελ δεν είναι παρά δηλώσεις για δική της εσωτερική κατανάλωση καθώς βρίσκεται προ εκλογών, μπορούμε και να την ανεχθούμε περιμένοντας να ξεμπερδέψει μ' αυτές. Αλλά αν σοβαρολογούν κάποιοι δικοί της, ότι χρειάζεται να στηριχτεί η Ελλάδα γιατί μ' αυτόν τον τρόπο κρατιούνται οι θέσεις εργασίας στη χώρας της, τότε ίσως δεν βγούμε από αυτό το τούνελ ποτέ. Ακόμη κι αν δεν θέλαμε πλέον να αγοράζουμε γερμανικά όπλα, καφέδες, αυτοκίνητα, μπίρες, κλπ, θα τα αγοράζουμε υποχρεωτικά με το πιστόλι στον κρόταφο; Ο Θεός να σε φυλάει όταν έχεις ανάγκη αυτούς που σε έχουν ανάγκη... .

ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΚΑΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

"Μα γιατί το κάνεις αυτό Λεία;" με ρώτησε μια αγαπημένη φίλη. "Ποιό;" της λέω. "Να δημοσιεύεις δωρεάν ένα μυθιστόρημά σου!" Α, αυτό. Και κάποια άλλη αγαπημένη:  "Λεία, θα σε φάνε οι εκδότες!"  Α, είναι κι αυτό.  Σκέψου  τώρα όλοι οι συγγραφείς  να άρχιζαν  να δημοσιεύουν  τα παλιά τους δωρεάν. Μπορεί  να μειώνονταν οι πωλήσεις.  Δεν πιστεύω ότι  αυτό μπορεί να παίξει ρόλο σε μειώσεις πωλήσεων των βιβλίων.  Κάποια στιγμή μπορεί να παίξει ρόλο βέβαια  η αρκετά υψηλή τιμή των βιβλίων αλλά  αυτό πάντα σε σχέση με την ποιότητα που προσφέρεται.  Αν είναι χαμηλή η ποιότητα κατ' επανάληψιν τότε θα υπάρξει μείωση πωλήσεων. Όπως ισχύει γενικότερα στην αγορά. Ο κόσμος πλέον θα απαιτεί ποιότητα πριν δώσει τα χρήματά του, εάν έχει.  Ας πούμε λοιπόν πως είναι μια χειρονομία προς τους αναγνώστες σε περίοδο οικονομικής κρίσης. Αλλά αν θέλετε υπάρχει και μια άλλη αιτία. Τα μέσα όλο και περισσότερο μειώνουν την έκταση που δίνουν στις κριτικές και τις παρουσιάσεις των βιβλίων. Μπορεί για κάποια βιβλία -που ίσως είναι εξαιτερικά- να μη γραφτεί ποτέ τίποτα. Μ' αυτόν τον τρόπο δεν θα τα μάθουν ποτέ οι τελικοί αποδέκτες τους. Για το δίτομο έργο των Θεατρικών μου Απάντων δεν έχει γραφτεί τίποτα μέχρι στιγμής. Δεν παραπονιέμαι. Έχουν γραφτεί τόσα πολλά στο παρελθόν. Και να τώρα μια απάντηση γιατί δημοσιεύω δωρεάν το μυθιστόρημά μου. Να μη πάρω χώρο δημοσιότητος από άλλα νέα βιβλία!...Παρόλα αυτά κάποιοι εξετίμησαν την πράξη. Διαβάστε .

"Λεία Βιτάλη on line 

Είναι από τις λίγες γυναικείες φωνές του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου με συνεπή δημιουργική πορεία. Αυτήν την περίοδο, ενώ άπαντα τα θεατρικά της έργα -από το «Ροστμπίφ» που μεταφέρει τα πάθη του οίκου των Ατρειδών σ' ένα βιτριολικό σήμερα μέχρι το πρόσφατο «Rock Story» (φωτό) με ήρωα έναν ροκ τροβαδούρο που θυμίζει τον Παύλο Σιδηρόπουλο- κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Αιγόκερως, η ίδια διαθέτει ελεύθερα στο Διαδίκτυο ένα παλιότερο μυθιστόρημά της, την «Κοιλιά της μεταφράστριας» (1988). Αντί δηλαδή να το επανεκδώσει, προτίμησε τη δωρεάν διάθεσή του στο blog www.ikiliatismetafrastrias.blogspot.com ως μια συμβολική χειρονομία κόντρα στην κρίση. Μακάρι να την ακολουθήσουν κι άλλοι συγγραφείς... "

ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ 22 αΠΡΙΛΊΟΥ 2010

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ - ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

Χθες, Τετάρτη, ανάρτησα το πέμπτο κεφάλαιο από το μυθιστόρημά μου "Η ΚΟΙΛΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΡΙΑΣ" στο blog της. Είναι κάτι που μου αρέσει που το κάνω και το θεώρησα σαν μια χειρονομία καλής θέλησης προς τους αναγνώστες μου. Είναι ένα βιβλίο 22 ετών, που έχει κάνει την πορεία του στον εκδοτικό χώρο, έχει αποσπάσει θετικές αντιδράσεις από κοινό και ειδήμονες και έχει εξαντληθεί στα βιβλιοπωλεία. Προτίμησα να το διαθέσω δωρεάν στο διαδίκτυο αντί να το επανεκδόσω παρά τις τιμητικές για μένα προτάσεις που είχα. Η επιθυμία μου ήταν πέρα από την προσφορά να έχω και μια κοντινή επαφή με τους αναγνώστες, να συζητήσω το θέμα μαζί τους, να αισθανθούμε ο ένας πιο κοντά τον άλλον. Αυτό με μεγάλη μου χαρά πέτυχε.  Το ραντεβού της Τετάρτης για μερικούς από τους φίλους μου είναι κανονικό ραντεβού. Για μένα είναι κάτι περισσότερο. Δεν μετριούνται όλα στη ζωή μας, παιδιά, με τις οικονομικές απολαβές. Η κρίση μας δίνει ένα μάθημα γι' αυτό. Κάποιες μεγαλύτερες αξίες κυκλοφορούν μέσα μας και ίσως χρειάζεται να τις αφουγκραστούμε. Ξέρω ότι αυτό ίσως ενοχλήσει μερικούς. Ήδη ακούω τα πρώτα ειδοποιητήρια. Νικά αυτός που επιμένει. Έστω κι αν νιώθει ηττημένος. Καλή συνέχεια σε όλους.

Κακές σκέψεις

Μετά τις εφημερίδες που ξεκοκάλισα εκεί που πήγα το Πάσχα, έπεσαν στα χέρια μου 2 βιβλία πρόσφατης εσοδείας. Κι αφού δεν μπορώ να κρατηθώ χωρίς να διαβάζω, είπα να τους ρίξω μια ματιά. Δεν λέω τίτλους και ονόματα. Δεν λέω εκδοτικούς οίκους. Δεν τα παράτησα στη μέση εντελώς. Άντεξα μέχρις ενός σημείου. Μετά χαλάρωσα κι άρχισα να σκέφτομαι. Άλλη κακή συνήθεια που την έχω από παιδί και δεν ξέρω πώς να την κόψω. Σκέφτηκα λοιπόν ότι δεν υπάρχει πλέον, όπως υπήρχε παλιότερα, το "απολαμβάνω την τέχνη". Έχει αντικατασταθεί κατά ένα τεράστιο ποσοστό από το "κάνω τέχνη". Μα πότε έγινε αυτό και δεν το κατάλαβα; Ίσως από τότε που η αμερικάνικη νοοτροπία της εισαγωγής νέων καλλιτεχνών στον στοίβο για την μαζικοποίηση και εκβιομηχάνιση της τέχνης με σκοπό την ανάπτυξη μιας νέας αγοράς: της κατανάλωσης του πολιτισμού. Έτσι μπορεί ο κάθε πικραμένος να παράγει πολιτισμό. Και το "κάνω τέχνη" μετατράπηκε σε "παράγω πολιτισμό". Όπου παραγωγή εκεί και η κατανάλωση. Έτσι η μπρουτάλ Αμερική πήρε την εκδίκησή της από την κουλτουριάρα Ευρώπη. Κι αντί αυτό να οδηγήσει στο "τέχνη για όλο τον κόσμο" είχε σαν αποτέλσμα "καλέ, κάνω τέχνη κι εγώ". Έτσι φτάσαμε στη συρρίκνωση της τέχνης ως τέχνη. Μπροστά μας απλώνεται ένας ωραίος, παχύς, άμορφος και άγευστος χυλός. Ο καλλιτέχνης αποδυναμώθηκε. Η πρωτοτυπία και η βαθύτητα που ήταν τα χαρακτηριστικά της τέχνης εξανεμίστηκαν. Ποιος θα εκτιμήσει τον καλλιτέχνη και θα επηρεαστεί από τη σκέψη και τους προβληματισμούς του; Εδώ σας θέλω. Κανείς. Αφού κολυμπάνει η τέχνη στο χυλό. Το αποτέλσμα; Ο καλλιτέχνης έπαψε να είναι επικίνδυνος. Δώστε τροφή στους καλλιτέχνες, σαν ακούω να ψιθυρίζει πλέον η εξουσία. Αυτούς θέλουμε. Είναι ωραία εκεί μέσα στον χλιαρό μας πολτό. Κι αν σκάσει κανείς μύτη κάποτε κάπου, ε τότε παίρνουν θέση μηνύσεις, ντομάτες, γιαούρτια και εσπεριδοειδή. Κατά τα άλλα όλοι περιμένουμε τα κονδύλια για τον πολιτισμό!.. Συγχωρείστε τις κακές μου σκέψεις μέρες που 'ναι.