"Ρωμαίος + Ιουλιέτα"
από τον Μίλτο Σωτηριάδη
στο θέατρο του Νέου Κόσμου.
Αγαπώ το θέατρο να το γράφω και να το βλέπω. Μα το αγαπώ πιο πολύ όταν έχει πάθος και ψυχή, όταν είναι ροκ. Απεχθάνομαι το δήθεν, την πρόκληση για την πρόκληση, τα δυσνόητα και συνήθως κενά οράματα, την αδιαφορία για τον θεατή. Ίσως όλα αυτά να είναι μια τάση ορισμένων ανθρώπων του θεάτρου της προηγούμενης θεατρικής γενιάς, που στάθηκε μετέωρη ανάμεσα στο κείμενο και στη διάθεση του σκηνοθέτη να τ’ αλλάξει όλα, προσπαθώντας να βρει τον εαυτό της. Ίσως η νεότερη γενιά να κατορθώσει να ισορροπήσει ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο και να δώσει δείγματα πραγματικού καλού θεάτρου. Είναι απαραίτητη η ανανέωση στο θέατρο, η καινούρια οπτική στα αγαπημένα έργα, αν ζούσαν ακόμη κάποιοι κλασσικοί σίγουρα θα έριχναν και οι ίδιοι μια ματιά στα κείμενά τους. Ένα κείμενο άλλωστε ποτέ δεν θεωρείται τελειωμένο, το εκβιάζουμε βάζοντας τελεία για να αφοσιωθούμε σε κάτι άλλο. Ωστόσο ανανέωση δεν σημαίνει κατάργηση του έργου. Θα έλεγα σημαίνει σεβασμός αλλά και φρέσκια ματιά, σημαίνει σίγουρα αγάπη για το πρωταρχικό υλικό αλλά και τόλμη να το περάσεις σε μιαν άλλη διάσταση.
από τον Μίλτο Σωτηριάδη
στο θέατρο του Νέου Κόσμου.
Αγαπώ το θέατρο να το γράφω και να το βλέπω. Μα το αγαπώ πιο πολύ όταν έχει πάθος και ψυχή, όταν είναι ροκ. Απεχθάνομαι το δήθεν, την πρόκληση για την πρόκληση, τα δυσνόητα και συνήθως κενά οράματα, την αδιαφορία για τον θεατή. Ίσως όλα αυτά να είναι μια τάση ορισμένων ανθρώπων του θεάτρου της προηγούμενης θεατρικής γενιάς, που στάθηκε μετέωρη ανάμεσα στο κείμενο και στη διάθεση του σκηνοθέτη να τ’ αλλάξει όλα, προσπαθώντας να βρει τον εαυτό της. Ίσως η νεότερη γενιά να κατορθώσει να ισορροπήσει ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο και να δώσει δείγματα πραγματικού καλού θεάτρου. Είναι απαραίτητη η ανανέωση στο θέατρο, η καινούρια οπτική στα αγαπημένα έργα, αν ζούσαν ακόμη κάποιοι κλασσικοί σίγουρα θα έριχναν και οι ίδιοι μια ματιά στα κείμενά τους. Ένα κείμενο άλλωστε ποτέ δεν θεωρείται τελειωμένο, το εκβιάζουμε βάζοντας τελεία για να αφοσιωθούμε σε κάτι άλλο. Ωστόσο ανανέωση δεν σημαίνει κατάργηση του έργου. Θα έλεγα σημαίνει σεβασμός αλλά και φρέσκια ματιά, σημαίνει σίγουρα αγάπη για το πρωταρχικό υλικό αλλά και τόλμη να το περάσεις σε μιαν άλλη διάσταση.
Μια τέτοια παράσταση είδα προχτές στο Θέατρο του Νέου Κόσμου του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου από πολύ νέους ανθρώπους και το χάρηκα. Ήταν η άποψη του νεαρού σκηνοθέτη Μίλτου Σωτηριάδη για τον Σαιξπηρικό «Ρωμαίο και Ιουλιέτα». Μέσα από ένα μισοσκότεινο φως αναδυόταν με νεανική ορμή αλλά και ωριμότητα μια ιδιαίτερη παράσταση. Καθαρότητα στον λόγο, ανεπιτήδευτο ύφος, ενορχήστρωση που δείχνει την προϋπάρχουσα σκληρή δουλειά και γεμάτη έμπνευση. Έχουν λοιπόν οι νέοι από ένστικτο βρει την ισορροπία που δεν είχαν αγγίξει οι παλιότεροι; Ή μήπως τα πράγματα ωρίμασαν από μόνα τους; Το μυστικό στην τέχνη ήταν και είναι και θα είναι για πάντα η παιδεία, το ανοιχτό μυαλό και η ψυχή. Μ’ αυτά τα υλικά γίνονται τα θαύματα. Μ’ αυτά τα υλικά τίποτα δεν είναι ανέφικτο στην τέχνη. Πίσω απ’ την παράσταση του Σωτηριάδη τα διέκρινα. Αν βλέπουμε τέτοιες παραστάσεις από τόσο νέους ανθρώπους το κοινό θα ξαναγυρίσει στο θέατρο σε πολύ σύντομο διάστημα.
Και κάτι ακόμη σημαντικό: Ο Σωτηριάδης ένωσε δυο διαφορετικά στοιχεία με επιτυχία. Διάλεξε την κλασσική μετάφραση του Καψάλη (με αναμενόμενες βεβαίως περικοπές) και οδήγησε τους ηθοποιούς του
(Δημήτρη Αντωνίου, Σπύρο Κυριαζόπουλο, Μαρία Μπεληγιάννη, Μιχάλη Τιτόπουλο, Στέλιο Χλιαρά αλλά και τον εαυτό του) σε εναλλασσόμενες λεπτές αποχρώσεις. Το λιτό αλλά ευρηματικό σκηνικό, η ανάλαφρη κίνηση και η εμμονική αλλά διακριτική μουσική υπόκρουση έφτιαξαν το μαγικό μικροκλίμα που παγίδευε ευχάριστα τον θεατή. Κι αν ακόμη κάτι είχε ξεφύγει, η μαγεία ήταν συνέχεια επί σκηνής. Μια περίτρανη απόδειξη ότι το καθαρό μυαλό, η ανεπιτήδευτη διάθεση και η ανεπηρέαστη ματιά κερδίζουν! Φαντάζομαι ότι οι νέοι, αλλά και οι λιγότερο νέοι, θα το ευχαριστηθούν όσο κι εγώ.
No comments:
Post a Comment