Κι άλλες φιλενάδες

Ο κόσμος δεν θα ήταν ο ίδιος χωρίς τις φιλενάδες, ούτε κι εγώ. Όταν αρχίσαμε αυτή την περιπέτεια που τη λένε γυναικεία ενηλικίωση, δεν είχαμε ιδέα πόσο απίθανες χαρές και λύπες θα βρίσκαμε μπροστά μας. Ούτε ξέραμε πόσο πολύ θα χρειαζόμαστε η μία την άλλη… Κάθε μέρα χρειαζόμαστε η μία την άλλη ακόμα. Είστε όλες πολύ σημαντικές για μένα, αλλιώς δεν θα έχανα το χρόνο μου να σας γράφω. Τι λέτε;

ΦΙΛΕΝΑΔΕΣ

Εδώ και αρκετό καιρό τα μέιλ που παίρνω αλλά και τα μηνύματα στο facebook αφορούν παρουσιάσεις βιβλίων, πρεμιέρες θεατρικών έργων, αγορές και πωλήσεις ειδών, συναυλίες, εκθέσεις, προτάσεις να γίνω μέλος σε διάφορα κλαμπ με πολιτιστικές δραστηριότητες ή φαν κάποιων συγγραφέων, τραγουδιστών, κ.λ.π. Όλα με σκοπό κάποιος να διευρύνει το αναγνωστικό, το θεατρικό, το αγοραστικό ή όποιο άλλο κοινό του. Κι εγώ αναρωτιέμαι αν όλο αυτό το πανηγύρι του διαδικτύου, που το πήραμε πολύ στα σοβαρά, δεν είναι παρά μια τεράστια μηχανή άμεσης ή έμμεσης πώλησης εμπορικών ή πολιτιστικών προϊόντων. Κι αναρωτιέμαι ακόμη, αν απλώσω το χέρι μου, άραγε θα πιάσω το χέρι κάποιας φιλενάδας να πούμε τα δικά μας, χωρίς να θέλει να μου πουλήσει κάτι ή να με βάλει στο φαν κλαμπ κάποιου γνωστού της. Και μέσα σ’ αυτές τις σκέψεις θυμήθηκα τη Μαρία. Όταν –μιλάμε για πολύ παλιά- είχα ξυπνήσει το βράδυ κάθιδρη, αγχωμένη και ταχυπαλμιασμένη, που με πήρε στην αγκαλιά της και με γαλήνεψε, χωρίς να μου πουλήσει αγχολυτικό, αντικαταθλιπτικό ή αναλγητικό. Η Μαρία ήταν στ’ αλήθεια φιλενάδα. Μόνο που το συνειδητοποίησα πολύ αργότερα. Έχουμε ανάγκη τις φιλενάδες, φιλενάδες μου, περισσότερο από τα προϊόντα φαρμακείου ή ακόμη και τα προϊόντα πολιτισμού. Τώρα θυμάμαι όλο και περισσότερες περιπτώσεις, που γαλήνεψα κοντά σε μια φιλενάδα. Είτε κρεμασμένη στο τηλέφωνο, είτε κρατώντας την απ’ το χέρι, είτε μιλώντας η μια απέναντι απ’ την άλλη, είτε με τη φαντασία μου ανασύροντας τη μνήμη της. Γιατί μπορεί ο καιρός να περνά, κι η ζωή να ‘ναι κατά τύχη, μπορεί η απόσταση να χωρίζει τους ανθρώπους, μπορεί τα παιδιά μας, αν έχουμε, να μεγαλώνουν και να φεύγουν, κι οι δουλειές να έρχονται και να παρέρχονται, ακόμη κι οι αγάπες να σβήνουν και να λιγοστεύουν, κι οι άντρες να μην κάνουν πάντα όσα υποσχέθηκαν, κι οι καρδιές μας να σπάνε, κι οι καριέρες τελειώνουν… Αλλά… Οι φιλενάδες είναι εδώ. Δεν έχει σημασία πόσο πολύ χρόνο βρισκόμαστε ή πόσα χιλιόμετρα μας χωρίζουν. Μια φιλενάδα δεν είναι ποτέ τόσο μακριά που να μη μπορεί να έρθει όταν τη χρειάζεσαι. Ή κάνω λάθος;

Μ’ ακούει καμιά φιλενάδα; Θυμάται καμιά να τη βοήθησε κάποτε μια φιλενάδα όταν το είχε ανάγκη;

Η ωριμότητα της νεανικής ματιάς

"Ρωμαίος  + Ιουλιέτα"
από τον Μίλτο Σωτηριάδη
στο θέατρο του Νέου Κόσμου.

Αγαπώ το θέατρο να το γράφω και να το βλέπω. Μα το αγαπώ πιο πολύ όταν έχει πάθος και ψυχή, όταν είναι ροκ. Απεχθάνομαι το δήθεν, την πρόκληση για την πρόκληση, τα δυσνόητα και συνήθως κενά οράματα, την αδιαφορία για τον θεατή. Ίσως όλα αυτά να είναι μια τάση ορισμένων ανθρώπων του θεάτρου της προηγούμενης θεατρικής γενιάς, που στάθηκε μετέωρη ανάμεσα στο κείμενο και στη διάθεση του σκηνοθέτη να τ’ αλλάξει όλα, προσπαθώντας να βρει τον εαυτό της. Ίσως η νεότερη γενιά να κατορθώσει να ισορροπήσει ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο και να δώσει δείγματα πραγματικού καλού θεάτρου. Είναι απαραίτητη η ανανέωση στο θέατρο, η καινούρια οπτική στα αγαπημένα έργα, αν ζούσαν ακόμη κάποιοι κλασσικοί σίγουρα θα έριχναν και οι ίδιοι μια ματιά στα κείμενά τους. Ένα κείμενο άλλωστε ποτέ δεν θεωρείται τελειωμένο, το εκβιάζουμε βάζοντας τελεία για να αφοσιωθούμε σε κάτι άλλο. Ωστόσο ανανέωση δεν σημαίνει κατάργηση του έργου. Θα έλεγα σημαίνει σεβασμός αλλά και φρέσκια ματιά, σημαίνει σίγουρα αγάπη για το πρωταρχικό υλικό αλλά και τόλμη να το περάσεις σε μιαν άλλη διάσταση.

Μια τέτοια παράσταση είδα προχτές στο Θέατρο του Νέου Κόσμου του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου από πολύ νέους ανθρώπους και το χάρηκα. Ήταν η άποψη του νεαρού σκηνοθέτη Μίλτου Σωτηριάδη για τον Σαιξπηρικό «Ρωμαίο και Ιουλιέτα». Μέσα από ένα μισοσκότεινο φως αναδυόταν με νεανική ορμή αλλά και ωριμότητα μια ιδιαίτερη παράσταση. Καθαρότητα στον λόγο, ανεπιτήδευτο ύφος, ενορχήστρωση που δείχνει την προϋπάρχουσα σκληρή δουλειά και γεμάτη έμπνευση. Έχουν λοιπόν οι νέοι από ένστικτο βρει την ισορροπία που δεν είχαν αγγίξει οι παλιότεροι; Ή μήπως τα πράγματα ωρίμασαν από μόνα τους; Το μυστικό στην τέχνη ήταν και είναι και θα είναι για πάντα η παιδεία, το ανοιχτό μυαλό και η ψυχή. Μ’ αυτά τα υλικά γίνονται τα θαύματα. Μ’ αυτά τα υλικά τίποτα δεν είναι ανέφικτο στην τέχνη. Πίσω απ’ την παράσταση του Σωτηριάδη τα διέκρινα. Αν βλέπουμε τέτοιες παραστάσεις από τόσο νέους ανθρώπους το κοινό θα ξαναγυρίσει στο θέατρο σε πολύ σύντομο διάστημα.

Και κάτι ακόμη σημαντικό: Ο Σωτηριάδης ένωσε δυο διαφορετικά στοιχεία με επιτυχία. Διάλεξε την κλασσική μετάφραση του Καψάλη (με αναμενόμενες βεβαίως περικοπές) και οδήγησε τους ηθοποιούς του

(Δημήτρη Αντωνίου, Σπύρο Κυριαζόπουλο, Μαρία Μπεληγιάννη, Μιχάλη Τιτόπουλο, Στέλιο Χλιαρά αλλά και τον εαυτό του) σε εναλλασσόμενες λεπτές αποχρώσεις. Το λιτό αλλά ευρηματικό σκηνικό, η ανάλαφρη κίνηση και η εμμονική αλλά διακριτική μουσική υπόκρουση έφτιαξαν το μαγικό μικροκλίμα που παγίδευε ευχάριστα τον θεατή. Κι αν ακόμη κάτι είχε ξεφύγει, η μαγεία ήταν συνέχεια επί σκηνής. Μια περίτρανη απόδειξη ότι το καθαρό μυαλό, η ανεπιτήδευτη διάθεση και η ανεπηρέαστη ματιά κερδίζουν! Φαντάζομαι ότι οι νέοι, αλλά και οι λιγότερο νέοι, θα το ευχαριστηθούν όσο κι εγώ.

Επικίνδυνη καταβύθιση στην ύπαρξη

ΛΑΡΣ ΦΟΝ ΤΡΙΕΡ

“ANTICHRIST”

«Η κόλαση είναι οι άλλοι», «η κόλαση είναι το άλλο φύλο!», τελικά μήπως η κόλαση είναι μέσα μας;

 Η ελληνική μετάφραση του “antichrist” μας παραπλανεί. Και βέβαια δεν βλέπουμε ΤΟΝ Αντίχριστο, ο αγγλικός τίτλος δεν έχει άρθρο. Βλέπουμε ΤΗΝ αντίχριστο. Αυτό για να ξεκαθαριστούν πιθανώς κάποιες απορίες θεατών που ψάχνουν να βρουν τον αντίχριστο. Θα έλεγα ότι το αρσενικό άρθρο θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί στη λέξη: Ο εξορκιστής. Γιατί αν η γυναίκα παίζει τον ρόλο της αντίχριστου, ο άντρας υποδύεται τον εξορκιστή. Που στο τέλος γλιτώνει απ’ το κακό –σκοτώνοντάς το- αφού έχει υποστεί ο ίδιος –ως άλλος Χριστός- την αλληγορική του σταύρωση, ενώ ανυψώνεται και γύρω του μαζεύεται ένα πλήθος πιστών για να τον δοξάσει. Και όλα αυτά μέσα στη ζούγκλα που οι άνθρωποι ονόμασαν eden (παράδεισο) ενώ δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η αυθεντική άγρια φύση. Όλα αυτά τα αλληγορικά αναδύονται από το καινούριο έργο του Λαρς Φον Τρίερ. Αλλά αν ήταν μόνο αυτά το έργο θα ήταν σχηματικό και δεν θα διέφερε πολύ από τα έργα που βλέπουν τα παιδιά μας με την πάλη του καλού και του κακού. Επιπλέον με λίγο σκληρό πορνό και λίγο σαδομαζόχ για κατανάλωση από ενηλίκους.

Ο Λαρς Φον Τρίερ είχε απίστευτη διαύγεια. Με όχημα αυτό το σχήμα και μια κοινότυπη ιστορία σχέσεων ζευγαριού, φτάνει στο βάθος και ακουμπά τον πυρήνα πέρα και πιο μακριά απ’ τη Βιρτζίνια Γουλφ. Σκάβει βαθιά στο υποσυνείδητο και ανακαλύπτει τη σκοτεινή φλέβα του ανθρώπου. Το ένστικτο. Την ίδια τη ζούγκλα. Εκεί οδηγεί σιγά σιγά τους ήρωές του. Εκείνη, γράφοντας τη διατριβή της για τις γυναίκες που σκότωναν σαν μάγισσες τον Μεσαίωνα, ανακαλύπτει μέσα της τη σκοτεινή πλευρά της και ταυτίζεται –όχι χωρίς τρόμο- μ’ αυτήν. Το πρώτο της θύμα θα είναι το παιδί της. Σκοτώνει την αθωότητα. Μα ποιος είπε ότι ο άνθρωπος είναι αθώος σε όποια ηλικία; Με άγνοια, ναι, με αθωότητα όμως;

Ο άντρας, ψυχοθεραπευτής, θα την οδηγήσει στη θεραπεία μέσα από την είσοδο στα ίδια τα χωράφια του τρόμου της για να την απελευθερώσει απ’ το φόβο. Αλαζών, γνώστης και χειριστής της ανθρώπινης ψυχής θα προχωρήσει φτάνοντας στα άκρα. Και θα την απελευθερώσει απ’ το φόβο της. Αλλά συγχρόνως θα την απελευθερώσει και από όποια ηθική προστασία παρέχει στον άνθρωπο ο πολιτισμός του που θάβει το ένστικτο. Η γυναίκα θα σταυρώσει τον σωτήρα της, άλλωστε δεν του είχε ζητήσει ποτέ να τη σώσει. Ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από Μεσσίες. Το μήνυμα είναι σαφές. Έχει ανάγκη από συμφιλίωση με τον εαυτό του. Ο πόνος, η θλίψη και η απόγνωση, στοιχεία που ενυπάρχουν στην ψυχή του ανθρώπου, τον βοηθούν να παραμένει άνθρωπος. Χωρίς αυτά γίνεται ζώο. Χωρίς αυτά δεν μπορεί να μετουσιώσει την απώλεια και τον φόβο σε τέχνη για να σωθεί. Χωρίς αυτά δεν μπορεί να αφεθεί ν’ αγαπήσει.

Παραβλέπω τη φράση του λύκου «Το χάος βασιλεύει» γιατί τη θεωρώ περιττή και κλισέ. Η εικόνα μιλάει μόνη της. Δεν υπάρχει χάος, υπάρχει ζούγκλα.

Ο Λαρς Φον Τρίερ καταβυθίζεται πλάθοντας ένα έργο που μιλά με μεγάλη διαύγεια για την αλήθεια μέσα μας, που δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε ή δεν ξέρουμε να τη δούμε. Και κάνει τέχνη. Υψηλή τέχνη. Γιατί τι άλλο είναι η τέχνη από μια προσπάθεια να μάθουμε τον εαυτό μας;

Σίγουρα η κόλαση είναι μέσα μας, η πρόκληση είναι να ξέρουμε να τη διαχειριστούμε.

Το έργο δίχασε, φόβισε, υμνήθηκε, μισήθηκε. Σίγουρα παραβίασε τις αντιστάσεις μας, άγγιξε ευαίσθητες περιοχές και νιώσαμε στο σβέρκο μας τον κίνδυνο.

Πολλοί είπαν ότι ο Λαρς Φον Τρίερ είναι μισογύνης. Γέλασα. Αν ήταν να χαρακτηρίσουμε κάπως τον Τρίερ θα ήταν ίσως μισάνδρας, γιατί τον άντρα παρουσιάζει σαν τον μεγάλο θύτη ενώ η γυναίκα αντιδρά στις ενέργειές του. Δεν πιστεύω ωστόσο σε όλα αυτά. Η ταινία μοιάζει επικίνδυνη για δυο λόγους. Για την «ψυχική μας ηρεμία» και για τον υψηλά τοποθετημένο πλέον πήχη στην τέχνη!

"Είμαστε η μνήμη μας"

«Είμαστε η μνήμη μας. Θα ήταν τρομακτικός ένας κόσμος χωρίς μνήμη. Είμαστε ένα άθροισμα του χρόνου. Θέλω να πω: ο λόγος που βρίσκομαι σε αυτό το τραπέζι και μιλάμε είναι επειδή κοιμήθηκα σε αυτό το ξενοδοχείο. Δεν είμαστε μόνο το σήμερά μας, αλλά και το χθες μας. Η επιστήμη έχει εντοπίσει ότι στο κέντρο του εγκεφάλου που λειτουργεί η μνήμη, λειτουργεί και η φαντασία. Ετσι, τις αναμνήσεις τις επεξεργάζεται και τις μεταμορφώνει η φαντασία. Γι' αυτό συχνά έχουμε λάθος αναμνήσεις. Η μνήμη μεταμορφώνει, διαρκώς την πραγματικότητα».

(Από τη συνέντευξη του Αντόνιο Ταμπούκι στον Γιώργο Καρουζάκη, Ελευθεροτυπία, Τρίτη 26/5/2009, η υπογράμμιση δική μου)

Η μνήμη είναι ίσως η μεγαλύτερη κινητήρια δύναμη της λογοτεχνίας. Και θα μπορούσα να πω εν προκειμένω ακόμη και της ίδιας της ζωής. Το ευτύχημα είναι ότι η φαντασία μας έχει την ικανότητα να την... παραμορφώνει. Κι αυτό ίσως να είναι ένας θετικός παρόγοντας εξ αιτίας του οποίου μπορούμε να λησμονούμε τις τραυματικές μας εμπειρίες και να συνεχίζουμε... Άλλη μια πλευρά του ενστίκτου της επιβίωσης; Πώς αλλιώς θα μπορούσα να συνεχίσω να ζω με το βάρος τόσων θλίψεων και οδυνηρών γεγονότων; Και μήπως ο συγγραφέας δεν έχει τόσο ισχυρούς μηχανισμούς που να μεταμορφώνουν τις βαριές αναμνήσεις σε κάτι πιο λάιτ και γι' αυτό και μόνο γράφει; Και μπορεί και συνεχίζει;...

Σκέψεις μετά το "τέλος" της Θεσσαλονίκης. Τα λέμε πάλι

ROCK STORY

...μέχρι τις 24 Μαΐου στη Μονή Λαζαριστών Θεσσαλονίκη από το ΚΘΒΕ.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

Ανοιξιάτικοι
Ολόφρεσκοι
Ονειροπόλοι
Ζωντανοί
Πανέμορφοι
Δυναμικοί και
Ευτυχισμένοι

ROCK STORY VIDEO

Από την παράσταση στη Θεσσαλονίκη.

ROCK STORY (συνέχεια)

Συνέντευξη της Λείας Βιτάλη

Συγγραφέας θεατρικών και μυθιστορημάτων, έγραψε ένα έργο για την ιστορία του ροκ στην Ελλάδα το οποίο ανεβαίνει από το ΚΘΒΕ. Δεν πρόκειται όμως μόνο γι' αυτό. Αλλά κυρίως για όσα κρύβονται πίσω από τη λάμψη της συναυλίας: την αλήθεια του καλλιτέχνη όταν πέφτουν τα φώτα. Η Λεία Βιτάλη έδωσε συνέντευξη στη Νατάσα Χολιβάτου και το περιοδικό CITY.

Πώς προέκυψε το έργο «Rock Story»; Από τι ερεθίσματα δικά σας;

Ξεκίνησε από τη διάθεση μου να μιλήσω για το ροκ και για έναν ροκ σταρ. Όπως καταλαβαίνετε, στην Ελλάδα το ροκ όταν ήρθε, πολεμήθηκε πάρα πολύ, την εποχή τη Χούντας και αργότερα, και πιστεύω ότι υπήρξαν πολύ σπουδαίοι καλλιτέχνες, ροκ σταρ, μεταξύ των οποίων ο Παύλος Σιδηρόπουλος κρατούσε την κορυφαία θέση, ο Άσιμος και άλλοι καλλιτέχνες... Το θέμα όμως ήταν ότι δεν ήθελα να γράψω μια βιογραφία κάποιου ροκ σταρ αλλά να πω κάποια πράγματα περισσότερο για τη ροκ διάσταση του ροκ. Αυτή η ροκ διάσταση πιστεύω ότι είναι μια τάση, μια διάθεση που έχουν κάποιοι άνθρωποι μέσα τους, να στέκονται κριτικά απέναντι στη ζωή, να τολμούν πράγματα, να είναι αντισυμβατικοί αν θέλετε, να καταγγέλλουν κάποια πράγματα, να έχουν οράματα, και αυτοί οι άνθρωποι πολλές φορές φιμώνονται.

Αυτό βλέπουμε δηλαδή στο έργο να συμβαίνει και με τον ήρωα σας;

Ναι, αυτό ήταν ακριβώς που συνέβη στον ήρωα μας, στον Λεό -τον έχω βαφτίσει Λεό- ο οποίος πραγματικά θα μπορούσε να οδηγήσει το κοινό του σε αληθινούς δρόμους... Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν οράματα, αντιδρούν στο κατεστημένο, αλλά ο συντηρητισμός μας τους φιμώνει, αυτή η φίμωση τους δημιουργεί βεβαίως μια οργή η οποία στρέφεται τελικά εναντίον του εαυτού τους και γίνεται μια αυτοκαταστροφική δύναμη. Αυτό το έργο να μιλάει για τη μοναξιά μας, είναι και βαθύτατα πολιτικό έργο, γιατί παίρνει μια θέση, μέσα από το πρόσωπο του ήρωα, έχω μιλήσει για κάποια πράγματα που πιστεύω ότι αξίζει ο κόπος να ειπωθούν, γιατί μας απασχολούν, ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή, αλλά και διαχρονικότερα θέματα θίγονται, όπως οι σχέσεις μέσα στην οικογένεια, η μοναξιά, η σχέση μητέρας - ιου που είναι καταλυτική, και πιστεύω ότι πίσω από όλα αυτά τα πράγματα, απ’ ό,τι και να ψάχνει ο άνθρωπος στη ζωή του, στην πραγματικότητα ψάχνει απελπισμένα για την αγάπη.

Sex, drugs and rock n roll ... Προσπαθείτε δηλαδή, απ' ότι κατάλαβα, να αναδείξετε στο έργο τι υπάρχει πραγματικά πίσω από αυτό το πρώτο επίπεδο;

Ναι, τι σημαίνει πραγματικά το ροκ, τι κινητοποίησε στην Ελλάδα, πόσο κυνηγήθηκε και πιστεύω ότι οι πραγματικοί ροκάδες, είναι αυτοί που μέσα τους κρύβουν αυτήν την τρυφερότητα και την ανάγκη για αγάπη.

Βλέπουμε ουσιαστικά και την ιστορία της ροκ μουσικής στην Ελλάδα μέσα από την παράσταση σας;

Ναι, διότι το ροκ ξεκίνησε, τουλάχιστον στη δική μου την ιστορία, από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 και φτάνουμε μέχρι τον θάνατο του ήρωα μου ο οποίος γίνεται στη δεκαετία του 1990.

Βλέπουμε δηλαδή τη ζωή του ήρωα σε βάθος χρόνου ή μόνο τα τρία τελευταία λεπτά πριν πεθάνει;

Βλέπουμε καταρχήν ένα άτομο πεσμένο στη σκηνή από ουσίες σε μια συναυλία και μέσα από τα τρία αυτά λεπτά που θεωρητικά έχει ο άνθρωπος για να φύγει οριστικά, περνάει όλη του η ζωή και συνειδητοποιεί το τι έχει συμβεί, σαν αναδρομή στο παρελθόν, έχει αυτήν την ιδιαιτερότητα αυτό το έργο, ότι λειτουργεί συνειρμικά, δηλαδή βγαίνουν στην επιφάνεια στιγμιότυπα από τη ζωή του ήρωα, πολύ συγκεκριμένα και πολύ δυνατά, που τον έχουν σφραγίσει και είναι σαν κάποια βίντεο κλιπ της ζωής του, ανάμεσα από τις μουσικές του, ο χρόνος μπαίνει και βγαίνει... Είναι έργο που παρόλο που μπορεί να λειτουργεί σαν βίντεο κλιπ, με στιγμιότυπα και κινηματογραφική γραφή, εντούτοις είναι ένα ολοκληρωμένο έργο, με αρχή, μέση και τέλος, που μιλάει για την πορεία αυτού του ανθρώπου και μέσα από αυτό, περνάω την άποψη που έχω και εγώ για τη ζωή.

Φαντάζομαι θα είστε και λάτρης του ροκ...

Λατρεύω τη μουσική βεβαίως αυτή, το ροκ και δεν θεωρώ ότι ροκ είναι μόνο τον ροκ εν ρολ, αλλά ροκ μπορεί να είναι μια όπερα, μπορεί να είναι η τζαζ, μπορεί να είναι ένα ρεμπέτικο, και γενικώς δουλεύω παρά πολύ και ακούγοντας μουσική, και νομίζω ότι αυτός ο ρυθμός, που πολλοί μου λένε ότι υπάρχει στα έργα μου όλα, ακόμη και στα βιβλία μου, τα μυθιστορήματα, οφείλεται στη μουσική.

Η ροκ ιστορία σας θα λέγατε ότι είναι ένα καθαρόαιμο μιούζικαλ;

Όχι, θα έλεγα ότι είναι ένα τελείως καινούριο υβριδικό είδος, ξέρετε το μιούζικαλ είναι περισσότερο μελοδραματικές ιστορίες που μπορεί να έχουν ή να μην έχουν happy end, ή να στηρίζονται στο μελόδραμα, σε μας δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, είναι ρεαλιστικό, είναι δράμα, είναι ένα σπαρακτικό έργο, παρόλο που προσπαθώ και το έχω πλησιάσει με μια ανάλαφρη διάθεση, αλλά νιώθεις την ειρωνεία και το βάθος κάτω από αυτό και αν θέλει κάποιος να προχωρήσει σε επίπεδα μπορεί να πάει σε πολλά επίπεδα κάτω. Ωστόσο, είναι μια πάρα πολύ κεφάτη ιστορία έστω και αν είναι μια μαύρη ιστορία.

Δεν είναι όμως καθαρά ρεαλιστική...

Υπάρχουν αυτά τα ρεαλιστικά στοιχεία τα οποία όμως είναι δοσμένα με ονειρικό τρόπο, γιατί όπως σας είπα, λειτουργούν συνειρμικά, βγαίνουν από το μυαλό του ήρωα μου, και ο οποίος μπερδεύει κάποια στιγμή τις ψευδαισθήσεις, τη πραγματικότητα, το χρόνο, και όλα αυτά λειτουργούν έτσι ώστε να υπάρχει ένα παρά πολύ ονειρικό και αν θέλετε μεταφυσικό στοιχείο στο έργο.

Πότε γράψατε το έργο; Είναι καινούριο;

Είναι τελείως φρέσκο έργο, τελείωσε τώρα το Γενάρη ουσιαστικά, το παλεύω τρία χρόνια και ήταν πραγματικά για μένα μια πάλη, σαν να πάλευα με θηρία, αυτοί οι άνθρωποι, γιατί δεν είναι απλώς προσωπικότητες και ήρωες, νομίζω ότι είναι και σύμβολα και ο πατέρας και η μητέρα και ο αδελφός και η αδελφή μέσα στην οικογένεια λειτουργούν συμβολικά...

Ροκ χωρίς ουσίες και όλα αυτά με τα οποία το ταυτίζει το ευρύ κοινό θα μπορούσε να υπάρξει;

Ο ήρωας μου κάποια στιγμή λέει μην παίρνετε ηρωίνη, είναι μια παπάρα, δεν μπορεί να σου δώσει κανένα όραμα. Το πιστεύω αυτό, δηλαδή δεν έχει πλέον αυτό που υπήρχε παλιότερα σε σχέση με το παραμύθι, γι' αυτό και την ηρωίνη την λέγαν «παραμύθα» παλιότερα, έχει ξεφτίσει. Τώρα η ιστορία των ναρκωτικών είναι αλλού, είναι στους εμπόρους και πώς θα ξεφύγεις από αυτούς, δεν υπάρχει αυτό το παραμύθι γύρω από τα ναρκωτικά. Βεβαίως, μπορούμε να είμαστε ροκ κρατώντας μια κριτική στάση ζωής απέναντι στα πράγματα, αλλά δεν έχουμε κανένα λόγο να χρησιμοποιούμε ουσίες για να μπορούμε να κρατήσουμε αυτή τη στάση.

Για σας δηλαδή το ροκ είναι κυρίως αυτό;

Για μένα το ροκ είναι μια στάση ζωής, να μη παραμυθιάζεσαι από τα πράγματα, να μπορείς να κρατάς μια κριτική στάση και ως επί το πλείστον να μπορείς να λες την αλήθεια, να μη βολεύεσαι.

ΝΑΤΑΣΑ ΧΟΛΙΒΑΤΟΥ

CITY PORTAL (17/3/2009)

(Free press Θεσσαλονίκης)

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΚΟΥΛΙΩΝΗ

"...Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία.

Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμός του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους.

Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταμτήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τους επάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε.

Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω τα όσα υπέστην και υπόκειμαι μέσα στη φυλακή.

Γκουλιώνη Κατερίνα"

(Από την επιστολή της στο Συνήγορο του Πολίτη στις 20/2/2009 ένα μήνα πριν το οριστικό τέλος.)

ΣΧΟΛΙΟ ΚΑΝΕΙΣ;

ROCK STORY (συνέχεια)

Ο Μαρίνος Δεσύλλας ως Λεό και η Ιωάννα Παγιατάκη ως Χρυσόφη στο Rock Story που παίζεται στη Μονή Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη.

Η οικονομική κρίση θα μας κάνει ροκάδες

Δύο χρόνια πάλευε με «βουνά από kilobytes» στον υπολογιστή της η Λεία Βιτάλη. Είχε όμως πείσμα να κάνει θεατρικό έργο την αγάπη της για τη ροκ μουσική και τους προβληματισμούς της για την «αθεράπευτα ισόβια» σχέση μάνας-γιου. Το «Ροκ Στόρι» ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας την Παρασκευή, με πρωταγωνιστές τον Μαρίνο Δεσύλλα και την Αννα Φόνσου.

«Θέλει ψυχή το ροκ. Να πεθάνεις γι' αυτό. Είναι τρόπος ζωής», διακηρύσσει ο ήρωας-ροκ σταρ του έργου. «Για μένα και τη γενιά μου, το ροκ σήμαινε αντίθεση στο κατεστημένο, επαναστατική διάθεση, διαμαρτυρία, ομαδικότητα, οράματα», υποστηρίζει και η συγγραφέας.

Μήπως όμως το πλημμυρισμένο από τις μουσικές του Παύλου Σιδηρόπουλου έργο αφορά ένα «είδος προς εξαφάνιση»; Επιβιώνουν σήμερα οι «παλαιάς κοπής» ροκάδες, που έκαναν το ροκ τρόπο ζωής; «Το ροκ... ποτέ δεν πεθαίνει!», απαντά η Βιτάλη. «Λόγω της οικονομικής διεθνούς κρίσης θα ξαναγίνουμε γνήσιοι ροκάδες!».

Επειδή στα ροκ ακούσματά της κορυφαία θέση είχε και έχει ο Σιδηρόπουλος («δεν θα υπήρχε ελληνικό ροκ χωρίς τον Παύλο»), όταν άρχισε να σχεδιάζει το «Ροκ Στόρι» είχε μπροστά της διαρκώς την τραγική φιγούρα του. Το στόρι, που προέκυψε τελικά ,παρ' όλο που αντλεί πρώτη ύλη από τον χαρισματικό και ασυμβίβαστο βίο του, δεν αποτελεί πιστή βιογραφία του. Ναι μεν μιλά για τα «οράματα ενός ήρωα που η συντηρητικότητά μας και ο φόβος μήπως ξεβολευτούμε τον οδήγησαν στην αυτοκαταστροφή», στην πραγματικότητα όμως πραγματεύεται ζητήματα διαχρονικά: τις ανθρώπινες σχέσεις, τη μοναξιά, τη βαθύτερη ανάγκη μας για δημιουργία και αγάπη.

«Κάθε έργο, λίγο ώς πολύ, βοηθάει τον συγγραφέα του να συμφιλιωθεί με ένα δικό του φόβο. Ετσι άρχισα να σκάβω στο βάθος», αποκαλύπτει η Βιτάλη. «Και δειλά δειλά άρχισαν να ξεπετάγονται κάποιες εικόνες ελληνικής οικογενειακής "ευτυχίας", αλλά και εικόνες ενός πλήθους κυνηγημένου από τανκς κι ύστερα απελπισμένοι έρωτες, που έσβηναν σε θαλασσοδαρμένες ακρογιαλιές. Ηταν σκέτη τρέλα!».

Στη δίνη της, ο ρόλος της μάνας είναι τουλάχιστον καταλυτικός. Ο ομφάλιος λώρος με τον ασυμβίβαστο γιο δεν κόβεται ούτε με το θάνατό της. «Η μάνα μάς διαμορφώνει. Σ' αυτό δεν χωρά... επανάσταση! Μπορεί να την πολεμάμε σ' όλη μας τη ζωή, αλλά την κουβαλάμε μέσα μας».

ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

(ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 10/03/2009)

ROCK STORY

"Όταν άρχισα να σχεδιάζω στο μυαλό μου το «Rock Story» πίστευα ότι θα έγραφα απλώς την ιστορία ενός ροκ σταρ. Έβλεπα μπροστά μου την εικόνα ενός νέου ανθρώπου να τα δίνει όλα πάνω στη σκηνή. Όμως αυτό δεν ήταν παρά ένα σκέτο περίγραμμα του ήρωά μου. Κάθε έργο λίγο ως πολύ, πέρα από την επικοινωνία του με τον θεατή, βοηθάει και τον συγγραφέα του να συμφιλιωθεί με ένα δικό του φόβο, να επουλώσει μια βαθιά χαραγμένη πληγή του. Καθώς το περίγραμμα του ήρωά μου έπρεπε να γεμίσει με κάτι πιο πολύπλευρο από τη μαγεία του ροκ πάνω στη σκηνή, άρχισα, ως συνήθως, να σκάβω μέσα μου. Δειλά δειλά άρχισαν να ξεπετάγονται κάποιες παλιές εικόνες οικογενειακής «ευτυχίας» (!) που με σφράγισαν, άλλες εικόνες δρόμου μέσα σε πλήθος που κυνηγιόταν από τα τανκς, ύστερα απελπισμένοι έρωτες που έσβηναν σε θαλασσοδαρμένες ακρογιαλιές… Ένας αληθινός κατακλυσμός από εικόνες, αισθήσεις, συναισθήματα, οδύνη, φόβο και πάθος. Είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται η αληθινή «ροκ» διάσταση του έργου. Η δική μου αλήθεια!

Μα πώς θα χωρούσαν όλα αυτά όμως μέσα σε 120 λεπτά έργο; Η κατάσταση είχε αρχίσει να γίνεται ανεξέλεγκτη. Και παρέμεινε έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια. Βουνά από kilobites στον υπολογιστή! Ώσπου ξαφνικά ένα βράδυ ο ήρωάς μου –που τον βάφτισα Λεό, γιατί είχα την αίσθηση ότι προσπαθούσα να τιθασεύσω ένα λιοντάρι- έπεσε νεκρός πάνω στη σκηνή την ώρα που τραγουδούσε. Τότε ήταν που μπήκαν όλα τα πράγματα στη θέση τους. Ο Λεό δεν είχε παρά μόνο τρία λεπτά μέχρι να «φύγει» οριστικά, για να ξαναθυμηθεί όλη του τη ζωή. Τρύπωσα στο μυαλό του κι ακολούθησα τους συνειρμούς του. Ανέβαινα και κατέβαινα ορμητικά στο χρόνο διαλέγοντας καταστάσεις και εικόνες. Έπρεπε όλα να είναι πολύ σημαντικά για να αναδειχτεί μόνο η ουσία. Ήταν στ’ αλήθεια μια τρέλα. Οι στιγμές της ζωής του μπερδεύονταν με τις μουσικές του, τα όνειρα με την πραγματικότητα, οι επιθυμίες με τις ενοχές, τα πρόσωπα έμπαιναν κι έβγαιναν αυθαίρετα ακολουθώντας δικούς τους συνειρμικούς κανόνες, ζούσα σ’ έναν ανεμοστρόβιλο. Πού είναι ο περίφημος ρεαλισμός μου, αναρωτιόμουν. Τότε συνειδητοποίησα ότι έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που ανακαλύπτουμε στην τέχνη κάτι πιο αληθινό από τον ρεαλισμό. Κάτι πολύ πιο κοντά στην αληθινή φύση του ανθρώπου που δεν έχει αίτια και αιτιατά. Ακολουθεί τη διαδρομή του ονείρου και της επιθυμίας, του συναισθήματος και όχι της λογικής. Και αφέθηκα ανακουφισμένη σ’ αυτό. Το "Rock Story", όπως λίγα χρόνια πριν το "Addio del passato" για άλλους λόγους, με λύτρωσε από μια μεγάλη μου αγωνία, καθώς έψαχνα απελπισμένη, από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου, να βρω το νόημα της ζωής ενώ, στην πραγματικότητα –διαπίστωσα- έψαχνα να βρω την αγάπη… Και τώρα αναρωτιέμαι μήπως το ένα δεν είναι παρά η άλλη πλευρά του άλλου…

Αυτό ήθελα να εμπιστευτώ σε όσους «ταξιδέψουν» με το «Rock Story»."

(Σημείωμα της συγγραφέως από το πρόγραμμα της παράστασης)

«Rock Story »

Ένας νέος άντρας ξεπερνάει τα όριά του και πέφτει νεκρός ντυμένος τη γύμνια του πάνω στη σκηνή. Ποιος είναι; Τι ζητούσε από τη ζωή του και πώς έφτασε μέχρις εκεί;

Το «Rock Story», εμπνευσμένο από την προσωπικότητα ενός διάσημου έλληνα ροκ σταρ, ανεβάζει live στη σκηνή το ροκ συνδυασμένο για πρώτη φορά με τον θεατρικό λόγο. Ένα ιδιαίτερο έργο πλημμυρισμένο με τη μουσική της ελληνικής ροκ σκηνής, όπως Σιδηρόπουλος, Άσιμος, Τρύπες, κ.α. αλλά και των Rolling Stones, των Doors και άλλων θρυλικών ονομάτων της ροκ. Γραμμένο με ευαισθησία και χιούμορ μιλάει για τον αληθινό άνθρωπο πίσω από τον ροκ σταρ. Ποιος είναι; Τι τον σπρώχνει σ’ αυτή τη δύσβατη διαδρομή και τι σημαίνει τελικά το τρίπτυχο σεξ, ντραγκς και ροκ εντ ρολ που σφράγισε μια ολόκληρη εποχή και λειτουργεί ακόμη;

Το «Rock Story» μιλάει για τις ουσίες, για τα οράματα, για τη μοναξιά μέσα στις σχέσεις των ανθρώπων, για τον έρωτα, για το απεγνωσμένο ψάξιμο της αληθινής ζωής πέρα από τις εξαρτήσεις και την βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για αγάπη. Πάντα μέσα από μια ματιά ροκ.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Σκηνικά-κοστούμια: Αναστασία Αρσένη
Ενορχήστρωση μουσικής: Παναγιώτης Αυγερινός
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Οργάνωση παραγωγής: Ηλίας Κοτόπουλος

Παίζουν

Άννα Φόνσου, Μαρίνος Δεσύλλας,
Μαρκέλλα-Νεφέλη Δουζενάκη,
Χρύσα Ιωαννίδου, Δήμητρα Λαρεντζάκη,
Ιωάννα Παγιατάκη, Βασίλης Σπυρόπουλος.

Η παράσταση ξεκίνησε ήδη στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στη Μονή Λαζαριστών., σκηνή Σωκράτης Καραντινός,

Όποιος φίλος Θεσσαλονικιός επιθυμεί να τη δει ας μου στείλει μέιλ.

Όμορφη -ροκ- Θεσσαλονίκη

Μόλις γύρισα. Πεζόδρομοι. Ρακάδικα. Το παλιό αγαπημένο Ντορέ. Αλμυρή μυρωδιά. Βροχή και μετά ήλιος, όπως πάντα. Υγρασία μέχρι το κόκαλο. Πρόβες στο τρίτο υπόγειο της Μονής Λαζαριστών. "Rock Story". Πέτρος Ζούλιας, σκηνοθεσία. Άννα Φόνσου. Μαρίνος Δεσύλας. Ιωάννα Παγιατάκη. Και άλλοι καλοί ηθοποιοί του Κρατικού Βορείου Ελλάδος. Μαζί μας ροκάδες με κιθάρες. Και όλοι τους τραγουδούν. Με παρέσυραν, άλλο που δεν ήθελα. Πρεμιέρα: Παρασκευή και 13 Μαρτίου, λέει τώρα το πρόγραμμα.

"ROCK STORY"

Το «Rock Story» εμπνευσμένο από την προσωπικότητα ενός διάσημου έλληνα ροκ σταρ, ανεβάζει live στη σκηνή το ροκ συνδυασμένο με τον θεατρικό λόγο. Ένα έργο πλημμυρισμένο στη ροκ μουσική του Σιδηρόπουλου, των Rolling Stones, των Doors και άλλων.

Ποιος είναι ο αληθινός άνθρωπος πίσω από τον ροκ σταρ; Τι τον έσπρωξε σ’ αυτή τη δύσβατη διαδρομή και τι σημαίνει τελικά το τρίπτυχο σεξ, ντραγκς και ροκ εντ ρολ που σφράγισε μια ολόκληρη εποχή και λειτουργεί ακόμη;

Το «Rock Story» μιλάει για τις ουσίες και την αυτοκαταστροφή, για τη μοναξιά μέσα στις σχέσεις των ανθρώπων, για τον έρωτα, για το απεγνωσμένο ψάξιμο της αληθινής ζωής πέρα από τις εξαρτήσεις και την βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για αγάπη.

Εν αναμονή...

«ROCK STORY»

Ένας νέος άντρας ξεπερνάει τα όριά του και πέφτει νεκρός ντυμένος τη γύμνια του πάνω στη σκηνή. Ποιος είναι; Τι ζητούσε από τη ζωή του και πώς έφτασε μέχρις εκεί;

(Η συνέχεια σε λίγες μέρες)