Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Thursday, November 08, 2007

ΚΛΕΙΣΤΟΝ

Φεύγω…

Στην αρχή ήταν μονάχα μια αίσθηση.

Σαν μια παρουσία που χωρίς να τη βλέπεις πλανιέται στο χώρο.

Κοιτάζεις πίσω σου. Κανείς. Ωστόσο η αίσθηση παραμένει.

Σε λίγο μια ανάσα ταράζει τη σιωπή.

Ρωτάς: Ποιος είναι; Δεν αποκρίνεται κανείς.

Βαδίζεις τυφλά, με τα χέρια μπροστά τεντωμένα απ’ το φόβο μην ακουμπήσεις, μη σκοντάψεις, μη σ’ αγγίξει και τρομάξεις. Ύστερα έρχεται ο ήχος. Ολόγυρα μια μακρινή μουσική, ή είναι ψιθυριστές κραυγές που εκλιπαρούν για βοήθεια;

Στην άκρη του χάους μια σκάλα. Ν’ ανέβεις; Όχι. Οδηγεί χαμηλά. Οι ψίθυροι δυναμώνουν. Τώρα κάνει μπάσιμο η μουσική. Κιθάρες! Ακουστικές και ηλεκτρικές. Τώρα ξεπετάγονται μπάσα και ντραμς που σε ξετρελαίνουν. Διστάζεις. Δειλιάζεις Φοβάσαι; Δεν θέλω να βλέπω. Δεν θέλω να δω. Και δεν μπορώ να σταματήσω.

Στο βάθος διακρίνω κάτι που γυαλίζει. Φωτεινά σημάδια. Τα μάτια του. Με καρφώνει και παραλύω. Τώρα πια δεν βαδίζω. Μια δύναμη με σέρνει κοντά του. Κλείνω τα μάτια να μη βλέπω. Και βλέπω πιο καθαρά. Σφαλίζω τ’ αυτιά να μην ακούω τη μουσική απ’ τις λιγωμένες κιθάρες. Και τις ακούω μέσα μου. Ήχοι και φωνές. Ήχοι και φωνές και φώτα-βλέμματα. Αρχίζουν να ξεχωρίζουν.

Τώρα η αίσθηση σε αγκαλιάζει.

Νιώθεις τα χέρια δυνατά να σε σφίγγουν. Κολλάνε τα σώματα και καίγονται απ’ την υφέρπουσα τόσον καιρό λαχτάρα να ενωθούν.

Έχει καθάρια μπλε μάτια. Μια κουρασμένη φωνή. Έρωτα και πυρετό.

Θέλει να υπάρξει ξανά. Αυτό θέλει. Μου κάνει τον ερωτευμένο και με εκλιπαρεί.

Ξανά ερωτευμένη λοιπόν;

Φεύγω…

Ενδίδω στην αποπλάνηση. Δεν έχω τη δύναμη να τον αρνηθώ. Με θέλει όλη δική του. Βουτάω μαζί του στο χάος. Κι ό,τι γίνει.

Μπορεί που και που να γράφω κάποιο νέο του. Αν καταφέρνω να ξεκλέβω χρόνο.

Αυτό που καλούμαι να κάνω ξεκίνησε από αυτό εδώ το μπλογκ, περπάτησε για λίγο μαζί του και τώρα ζητά αποκλειστικότητα. Για πόσο; Δεν ξέρω να πω.


Σας ευχαριστώ από καρδιάς φίλοι μου

Nuwanda, Composition Doll, Μαμαλούκα, Σταυρούλα,
Αναγνώστρια, Reader, Sfrang, Παργινέ, Μάνο Κοντολέων, Βασίλη Ρούβαλη,
Χρήστο Φασούλα, Γιώργο Γλυκοφρύδη, Εαρινή Συμφωνία, Μπάμπη, Ioeu, Ariel
Πατριάρχη, Κatoikidio, librofilo, Alef, Sergio, simon says, ανάσα ελπίδας, ange-ta, αθεόφοβο, pellegrina, pirgari, advocatus diaboli, so far, 2σΧ2, πιτσιρίκο, σπύρο σεραφείμ, industrialdaisies, lena manta, νίκο διακογιάννη, the therapist, anastassios, basileios, weaver, τάκη τσαντίλα, yiorgo
και όσους μπορεί να μου διέφυγαν τώρα αλλά υπάρχουν στην καρδιά μου

για την αγάπη σας, τις ευχές σας, τα καλά σας λόγια, τα σχόλια και την συντροφιά που πάντα είχα και θα έχω ανάγκη.

7 comments:

Anonymous said...

Με στεναχωρείς Λεία μου, αλλά απ' την άλλη πάλι ξέρω πως αυτός ο έρωτας θα βγάλει ένα παιδάκι... που πολύ θ' αγαπήσω!
Να είσαι γερή κορίτσι μου, να ερωτεύεσαι και να γράφεις εδώ, όποτε μπορείς.
Φιλάκια πολλά,
εγώ...
εκτάκτως...

ioeu said...

ασημώνω πρώτος!
για νονός!

να προσέχεις!
να νικηθείς!

φιλιά

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

Σας ευχαριστώ καλοί μου φίλοι. Και για τα σχόλια και για τα μέιλ. Χωρίς τη συμπαράστασή σας θα είναι όλα πιο δύσκολα. Ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου -όχι μόνο της μπλογκικής- κλείνει. Αλλαγές! Προς το καλύτερο ή το χειρότερο; Δεν ξέρω. Όταν βρίσκεσαι κοντά στον πάτο, δεν έχει άλλο χειρότερο να βρεις, λένε. Έχουν δίκιο;
Δεν θα γράφω εδώ ποστ, αλλά δεν σημαίνει ότι θα πάψω -ελπίζω ακόμη- να υπάρχω σαν άνθρωπος με... ηλεκτρονικές και άλλες, προσωπικότερες, δυνατότητες... Αυτές θα είναι ίσως και πιο ουσιαστικές.
Πάντα με αγάπη.
(Αυτό είναι το ζητούμενο).

Unknown said...

"Φεύγω σημαίνει επιστρεφω εκεί που θέλει η καρδιά"

:Ο)

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

simon
επιστρέφω εκεί από όπου δεν μπορώ να ξεφύγω. Τι υπέροχη φράση μου έγραψες!

Justine's Blog said...

Λεία,
Δεν σου έχω γράψει ποτέ. Αλλά ένιωσα την ανάγκη να το κάνω σήμερα, γιατί δεν μ΄αρέσει να κελίνουν οι πόρτες στη μακρινή πατρίδα μου. Σα να σβήνει το φώς μου φαίνεται.
Γι αυτό απόλαυσε την αγάπη σου, μην ποστάρεις καθημερινά, αλλά μην κελιδώνεις την πόρτα, μην κλείνεις το φώς σου.
Απο το Μόντρεαλ με αγάπη

Justine's Blog said...

Λεία,
Δεν σου έχω γράψει ποτέ. Αλλά ένιωσα την ανάγκη να το κάνω σήμερα, γιατί δεν μ΄αρέσει να κελίνουν οι πόρτες στη μακρινή πατρίδα μου. Σα να σβήνει το φώς μου φαίνεται.
Γι αυτό απόλαυσε την αγάπη σου, μην ποστάρεις καθημερινά, αλλά μην κελιδώνεις την πόρτα, μην κλείνεις το φώς σου.
Απο το Μόντρεαλ με αγάπη