Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Monday, July 16, 2007

Νεα ΑΝΑΓΝΩΣΗ 2

Καλοί φίλοι μου ζήτησαν να διαβάσω κάποια συγκεκριμένα αποσπάσματα από την "Ιερή Παγίδα". Κι εγώ το κάνω. Διαβάζω ένα μικρό απόσπασμα από τη σκηνή του ευνουχισμού του μικρού Ιάκωβου στο χαρέμι του σουλτάνου. Είναι από το κεφάλαιο 11, σελ. 331. Κάντε κλικ ΕΔΩ για να το ακούσετε.

Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τα καλά σας λόγια. Ακόμη ευχαριστώ τον Μανώλη Πιμπλή, τον Βασίλη Καλαμαρά και την Λώρη Κέζα για το σχετικό δημοσίευμά τους.

Thursday, July 12, 2007

Για την Πάρνηθα

Όταν είδε τις φλόγες στο γυαλί, ένιωσε από μακριά τον θάνατό του…

Έμενε κάπου μακριά. Στο κέντρο της Αθήνας. Πνιγόταν. Τα Σαββατιάτικα πρωινά συνήθιζε μια μεγάλη βόλτα στο πράσινο του δάσους. Προχωρούσε βαθιά ανασαίνοντας λαίμαργα χειμώνα-καλοκαίρι και φούσκωναν οι πνεύμονες με κάτι που ο ίδιος το χαρακτήριζε «σχεδόν ευτυχία». Βάδιζε αργά πολλές φορές με τα μάτια κλειστά. Δεν συναντούσε κανέναν εκεί που πήγαινε. Κανείς γνωστός του δεν επισκεπτόταν το δάσος. Δεν το λαχταρούσε όπως εκείνος. Όλοι ήξεραν όμως ότι το δάσος ήταν εκεί. Φουντωμένο, πράσινο, σκοτεινό κάπου κάπου κι αλλού ξάστερο, μια αγκαλιά.

Καθώς περπατούσε, προσπαθούσε να διαχωρίσει τις μυρωδιές. Μπερδευόταν. Ήταν τόσα πολλά τα χρώματα. Το καθένα μύριζε αλλιώς. Έτσι είχε μάθει να λέει η κόκκινη μυρωδιά, η πράσινη, η μωβ, η γαλάζια, η πέτρινη… Λιγωτικές, έντονες, ανάλαφρες, πικρές, ξινές, γλυκές…. Τις ξεχώριζε με τα χρώματα. Έκοβε χορτάρια και τα ‘παιρνε μαζί του στην πόλη, να τα ‘χει. Ξέραινε λουλούδια και τα φύλαγε σε κομμάτια διπλωμένο χαρτί. Ήθελε να φυλακίσει και τις μυρωδιές σ’ ένα μπουκάλι, αλλά το ήξερε καλά πια στην ηλικία του πως αυτό ήταν αδύνατον. Ούτε τον αέρα του δάσους μπορούσε να τον μεταφέρει μαζί του. Μόνο στη μνήμη του τον αποθήκευε για μια βδομάδα –τέτοιος έρωτας πια με το δάσος- κι ύστερα χανόταν, δεν τον άφηναν οι δουλειές, η κούραση, το καυσαέριο, οι μυρωδιές που βασάνιζαν τις αισθήσεις κι έπνιγαν την ανάσα. Αλλά ήξερε ότι το δάσος ήταν πάντα εκεί. Όπου κι αν πήγαινε το δάσος ήταν εκεί. Μαζί του. Τον τύλιγε με τη μυρωδιά του, του δυνάμωνε την ανάσα, τον τροφοδοτούσε ζωή.

Μέχρι το άλλο Σάββατο που θα πήγαινε πάλι εκεί. Να ρουφήξει την ομορφιά από κοντά.

Δεν πρόλαβε. Όταν είδε τις φλόγες στο γυαλί χύθηκε μαζί με το αυτοκίνητο στην άσφαλτο, στις στροφές, στο χώμα, μέχρι εκεί που άρχισε να τον πνίγει ο καπνός. Ένα δυνατό χτυποκάρδι. Ένιωσε από μακριά τον θάνατό του. Το δάσος αγκομαχούσε, στρίγκλιζε, πονούσε, αντιστεκόταν και υπέκυπτε. Αντιστεκόταν και υπέκυπτε.

Σαν τρελαμένος πάλευε να προχωρήσει κι άλλο. Να πολεμήσει αυτόν τον θάνατο. Να τυλίξει το δάσος του με μια κουβέρτα, να του ρίξει λίγο νερό στα ξεραμένα χείλη, το ‘νιωθε που καιγόταν κι άκουγε τον ήχο του, ένας ήχος σαν κλάμα αποχαιρετισμού. Και πώς του ήρθε έτσι ξαφνικά να θέλει, λέει, να το αγκαλιάσει, να κλάψει στον ώμο του, να του πει ευχαριστώ, να κρατήσει τις αναμνήσεις του, να του κλείσει ο ίδιος τα μάτια την ύστατη στιγμή.

Έφυγε χωρίς φρέσκα λουλούδια και χορτάρια. Στον γυρισμό προσπαθούσε να σκεφτεί. Ποτέ πια, του ΄λεγε το μυαλό του. Στο σπίτι ξεδίπλωσε τα ξεραμένα χορτάρια και τα διπλωμένα λουλούδια. Τα κόλλησε τρέμοντας σ’ ένα μεγάλο χαρτόνι και τους φόρεσε μια μαύρη γυαλιστερή κορνίζα. Ύστερα κρέμασε την κορνίζα στον γκρίζο τοίχο κοντά στο παράθυρο. Έκλεισε τα μάτια. Τέντωσε τις αισθήσεις του. Προσπάθησε να φέρει στο μυαλό του τη μυρωδιά που τόσα χρόνια είχε αποθηκεύσει στη μνήμη του. Δεν μπόρεσε. Αν και έμενε μακριά από το καμένο δάσος, η μυρωδιά της στάχτης είχε εισχωρήσει παντού. Ποτέ πια, σκέφτηκε με θλίψη. Η ζωή του έγινε έτσι εντελώς ξαφνικά γκρίζα, σαν αποκαϊδι. Διάβολε, ψιθύρισε με τρόμο, και να σκεφτείς ότι το κακό μόλις έχει αρχίσει…

Λ.Β.

(Δημοσιεύθηκε στο «Έθνος» στις 3.7.2007)

(ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΟΣ ΤΗΣ "ΙΕΡΗΣ ΠΑΓΙΔΑΣ" ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΚΙΤΡΙΝΗ ΕΤΙΚΕΤΑ ΔΕΞΙΑ)

Wednesday, July 04, 2007

ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΟΣ

Ακούστε ένα μικρό απόσπασμα από την "Ιερή Παγίδα" στο μπλογκ της, πατώντας στην κίτρινη ετiκέτα δεξιά κάτω απ' το προφίλ.

Ο βιασμός δεν γνωρίζει όρια, τόσο που αποτελεί ο ίδιος έναν συμβολισμό.


(Θα δημοσιεύω κάθε τόσο ένα απόσπασμα. Σας ευχαριστώ που με ανέχεστε.)

Monday, July 02, 2007

οδύνη
(οι στάχτες τι θα γεννήσουν;)