Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Saturday, July 08, 2006

Σκέψη 3η. Κόκκινη. ΤΟ BLOG

Δευτέρα βράδυ στην Πειραιώς 260 είμαι ανάμεσα σε λίγο σχετικά κόσμο για να παρακολουθήσω μια παράσταση που ούτε ξέρω τι θα ήταν. Ίσως κάτι χορευτικό. Ίσως κάτι άλλο. Από έναν Γαλλοαλγερινό.περφόρμερ τον Ρασίντι Ουραμντάν. Σβήνουν τα φώτα και ανάβει ένα βίντεο. Ένας άντρας ξεβάφεται ανάποδα. Ύστερα από λίγο μια φωνή μας ενημερώνει για κάποια συμβάντα στον κόσμο. Και πέφτω πάνω σε blog. Η τύπισσα που εκφωνεί μιλάει για bloggers. Μιλάει για μια τρέλα. Μιλάει για τη μοναξιά. Μιλάει για έναν τύπο που μπροστά στην οθόνη του στο ανεβασμένο του blog ειδοποιεί τους άλλους bloggers ότι τώρα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή θα αυτοκτονήσει. Και το κάνει. Γράφει το τελευταίο του post και... φεύγει! Η τύπισσα που εκφωνεί λέει ότι είναι αληθινό γεγονός κι έγινε στη Γαλλία. Με κερδίζει αμέσως όπως είναι επόμενο και παρακολουθώ με ένταση. Αμέσως βγαίνει ο Ρασίντ με δεμένα τα χέρια στους καρπούς ματωμένα. Μπροστά σ' ένα ρινγκ ξαπλωμένος με στέλνει. Χορεύει με τα πόδια με ένα ομοίωμα το σπαρακτικό χορό της απομόνωσης και της μοναξιάς, της τρέλας και της απελπισίας. Με λυτρώνει. Όλα τα άλλα που κάνει μετά δεν έχουν πια σημασία μπροστά στο μεγαλείο του blogger. Κανείς μας δεν είναι πια μόνος. Πατάμε blogspot. com και είμαστε μόνοι αλλά όλοι μαζί. Χορεύουμε με κάποιον αόρατο μασκοφόρο ή με έναν λαγό που τρέχει, ή ένα λουλούδι, ή μια θολή παλιά ή νέα φωτογραφία αλλά ευτυχώς όλοι είμαστε ακόμη εδώ... ζωντανοί! Έχουμε μπει σε μια άλλη διάσταση προσπαθώντας να παραμείνουμε οι ίδιοι. Πόσον καιρό μπορεί να το παίζουμε αυτό;

15 comments:

Ελπίδα said...

Εγώ Λεία μου θα μπορούσα για όσο ζω! Είναι αυτό που έψαχνα στα παλιά λευκώματα και το βρήκα εδώ!
Εγώ νομίζω πως ανοίγοντας το μπλογκ, κανένας δεν είναι μόνος του.Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι, τόσες σκέψεις και προβληματισμοί που σε φέρνουν πολύ κοντά με τους άλλους ανθρώπους. Αρκεί να ψάξει κανείς για να τους βρει.

george.pirgaris said...

Συμφωνώ με την Ελπίδα.
Αυτά που λένε για την δήθεν μοναξιά των blogers είναι κουραφέξαλα. Όλοι ήμαστε εδώ, έχουμε την προσωπική μας ζωή, τους φίλους μας, αλλά και τα blog.
Και δεν είναι παράλογο να γνωρίσεις και από κοντά κάποιους φίλους blogers, έτσι ώστε να μην είναι για σένα ο άγνωστος μασκοφόρος Χ. Μέσα από το ιντερνετ έχω γνωρίσει φίλους, φίλους καλούς με τα ίδια ενδιαφέροντα και έχω κάνει γνωριμίες, που άλλες θα μείνουν για πάντα και άλλες θα τις θυμάμαι μια ζωή.

Πίσω από τις οθόνες βρίσκονται άνθρωποι. Είναι ο καινούριος τρόπος επικοινωνίας και τίποτα δε μας βαστά να πιούμε και κανα κρασί.

Αυτά Λεία μου...

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

elpida
Συμφωνώ Ελπίδα μου. Κι εγώ νιώθω πως είμαι ανάμεσα σε φίλους. Ίσως η διαφορά μας με τους άλλους Ευρωπαίους να είναι ότι απλά είμαστε... διαφορετικοί! Έχουμε ζωντάνια μέσα μας και ήλιο. Χαίρομαι που είμαστε όλοι μαζί. Και πιστεύω πως πραγματικά μπορούμε να το κάνουμε για πάντα. Κάποιος καλός φίλος blogger με είχε προειδοποιήσει πριν το κάνω. Είναι "εθιστικό" μου είχε πει. Αλλά τότε δεν είχα καταλάβει τι εννοούσε. Αν με διαβάζει να είναι καλά.

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

pirgaris
Εκείνο που βρίσκω θαυμάσιο είναι ο αυθορμητισμός και η ειλικρίνεια που υπάρχει πιστεύω έστω και πίσω από τον... μασκοφόρο. Έστω κι αν δεν πιείς ποτέ μαζί του κρασί γιατί μπορεί να προτιμάς... μπίρα. (γέλια).

george.pirgaris said...

E καλά μπορεί να είναι και ουίσκυ. Η τσίπουρο. Και μπύρα φυσικά η ηδύποτο.
Εκεί θα τα χαλάσουμε?
lol

dianathenes said...

Λεία, φαίνεται ενδιαφέρουσα η παράσταση που παρακολούθησες. Μίλησαν για τη μοναξιά του blogger.Ναι, μοναξιά αλλά τι είδους; Οπως είπε και ο Πίργαρης, όλοι έχουμε ένα κύκλο μέσα στο οποίο κινούμαστε και τις ασχολίες μας και τα ενδιαφέροντά μας. Ωστόσο για εμάς που γράφουμε υπάρχει μοναξιά. Ο λόγος σήμερα είναι είτε εμπορικός ( διαφήμιση) είτε πολιτικός ( με την κακή έννοια της λέξης) . Η τηλεόραση το κατ εξοχήν όργανο του λόγου, αυτά τα δυο προσφέρει στις μέρες μας και ο τρόπος ζωής στις πόλεις δεν δίνει άλλες διαφυγές, όσον αφορά τον λόγο. Υπάρχει απομόνωση και οι λιγοστοί γύρω μας δεν είναι πάντα άνθρωποι που ασχολούνται με το γράψιμο. Σε ποιον να «εκθέσεις» και να «εξηγήσεις» τον κόσμο σου; Βγήκαμε στο διαδίχτυο να βρούμε τους ομοίους μας. Υπάρχει πάντα η λύση του βιβλίου αλλά όσοι δεν έχουμε εκδώσει, δεν έχουμε ακόμα σημείο αναφοράς τον εκδότη μας αλλά τον ανώνυμο αναγνώστη μας. Είναι ένας δρόμος που φαντάζει εύκολος καθώς έχεις άμεση ανταπόκριση ( με τα σχόλια) αλλά έχει και πολλά αγκάθια, μιας και αυτή η δράση ανάδραση σε επηρεάζει. Από την άλλη, το γράψιμο ενός βιβλίου σε βυθίζει μέσα σε ένα κόσμο τελείως προσωπικό, τελείως μοναχικό, στο δωμάτιό σου με το καντηλέρι σου. Αυτά τα ολίγα. Είμαι μπερδεμένη. Δε ξέρω πόσο θα κρατήσει και ποιο στέκει «σωστότερο» σαν θέση τελικά για κάποιον που γράφει. Πάντως, χαίρομαι που συναντώ στο διαδίχτυο όλο και περισσότερους συγγραφείς. Είναι ανακουφιστικό από την άποψη ότι δε το βλέπω σαν παιγνίδι, είναι ανάγκη μου.

george.pirgaris said...

Ε ναι
όσο γι' αυτό που λέει η Ντιάνα για την μοναξιά του συγγραφέα, αυτή φαντάζομαι είναι δεδομένη. Αλλά όπως μπορούμε να μιλάμε για την μοναξιά του συγγραφέα, άλλο τόσο μπορούμε να μιλάμε και για την μοναξιά του κάθε ανθρώπου.

''Καθείς μονάχος ταξιδεύει στην δόξα και τον θάνατο...''

Η μοναξιά του συγγραφέα έχει να κάνει, οτι ο συγγραφέας έχει εμφανείς δύο υποστάσεις. Η μία είναι εκείνη που έχουν όλοι οι άνθρωποι, του καθημεινού ήρωα της ζωής.
Η άλλη υπόσταση είναι η υπόσταση του ''παρατηρητή''.
Οι συγγραφείς έχουν την δυνατότητα πολύ συχνά να αποστασιοποιούνται από τον καθημερινό εαυτό τους και να τον βλέπουν από μακριά. Αυτή η απόσταση και η παρατήρηση γεννάει τα πρώτα ερωτηματικά που θέλουν να απαντηθούν μέσω της γρφαής.
Η μοναξιά του συγγραφέα λοιπόν είναι οτι νοιώθει κάπως απόμακρος από τους άλλους ανθρώπους, γιατί έχει συνειδητοποιήσει αυτή την διαφορά των υποστάσεων. Η μπορεί και πάνω του να την έχουν εντοπίσει οι υπόλοιποι.
Η μοναξιά του συγγραφέα είναι η διαφορετικότητα. Η δύναμη η αδυναμία του να βγαίνει από τον εαυτό του και να ίπταται παρατηρώντας.
Πριν το διαδίκτυο, συγγραφείς που δεν είχαν εκδοθεί, έμοιαζαν σα τη μύγα μες στο γάλα στον άμεσο περίγυρό τους. Ίσως έμοιαζαν αλλόκοτοι. Η παρατήρηση για τους δρώντες μπορεί να θεωρηθεί και αμάρτημα. Η θελημένη τους μόνωση για να γράψουν και να εκφραστούν, τους εξόριζε κάπως από το κόσμο των δρώντων ζωντανών και τους έβαφε με διαφορετικά χρώματα.
Στο διαδίκτυο απλά βρέθηκαν όλοι αυτοί οι διαφορετικοί.
Στην εξορία μεν αλλά μαζί.

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

Η λέξη "μαζί" είναι τελικά το κλειδί. Είναι απίστευτη η μοναξιά του συγγραφέα, αλλά και η ανασφάλεια και το ευάλωτο. Πολλοί λίγοι από τους άλλους εκεί έξω το καταλαβαίνουν. Με ρώτησαν πρόσφατα σε μια συνέντευξη αν ο συγγραφέας γεννιέται ή γίνεται στην πορεία. Σκέφτομαι μήπως την βάλω σε ποστ. Ίσως το κάνω. Καλό βράδυ σε όλους μας.

reader's-diggest said...

Νομίζω ότι το θέμα που άνοιξες είναι τεράστιο και δεν είσαι η πρώτη που έχει ή θίγει ένα ανάλογο προβληματισμό. Το ζητούμενο νομίζω δεν είναι η κοσμική μοναξιά αλλά η ''μοναξιά εντός''. Σου θυμίζω ένα ξεχασμένο τραγούδι του Χατζή που έλεγε ''σπουδαίοι άνθρωποι αλλά...πηγαίνουνε σινεμά για να μην νοιώθουνε μόνοι''. Μπορεί να είμαστε μόνοι μας με χιλιάδες ανθρώπους δίπλα μας ή το αντίθετο. Θέμα ανθρώπου είναι και όχι θέμα διαδικτύου ή μιας λευκής κόλλας χαρτιού...

reader's-diggest said...

Νομίζω ότι το θέμα που άνοιξες είναι τεράστιο και δεν είσαι η πρώτη που έχει ή θίγει ένα ανάλογο προβληματισμό. Το ζητούμενο νομίζω δεν είναι η κοσμική μοναξιά αλλά η ''μοναξιά εντός''. Σου θυμίζω ένα ξεχασμένο τραγούδι του Χατζή που έλεγε ''σπουδαίοι άνθρωποι αλλά...πηγαίνουνε σινεμά για να μην νοιώθουνε μόνοι''. Μπορεί να είμαστε μόνοι μας με χιλιάδες ανθρώπους δίπλα μας ή το αντίθετο. Θέμα ανθρώπου είναι και όχι θέμα διαδικτύου ή μιας λευκής κόλλας χαρτιού...

advocatus diaboli said...

«Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Αφησέ με νάρθω μαζί σου»

λέει ο Γιάννης Ρίτσος στη Σονάτα του σεληνόφωτος.
Οι blοgers πορεύονται μόνοι- μαζύ κι αυτό είναι σπουδαίο.

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

reader's diggest
Εκτιμώ πάντα τις ρηξικέλευθες παρεμβάσεις σου. Η μοναξιά δεν είναι σημερινό φαινόμενο, σίγουρα. Ακολουθεί τον άνθρωπο από τη γέννησή του. Κάθε εποχή έχει τους δικούς της τρόπους αντιμετώπισης. Η τέχνη είναι μια σπουδαία μορφή να ξεφεύγεις. Που ωστόσο σε περιβάλλει ξανά με μοναξιά. Αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα που χωρά πολλή συζήτηση και... μπίρες. Το blog πιστέυω είναι ένας σύγχρονος τρόπος αντιμετώπισης της μοναξιάς και όχι μόνο γιατί επιτελεί και άλλους σκοπούς. Και προσωπικά πιστεύω πως το γεγονός της "μη επαφής", όσο κι αν θα θέλαμε να γνωρίσουμε και να ακουμπήσουμε ο ένας τον άλλον, μας επιτρέπει ν' αναπνέουμε ελεύθερα και να είμαστε στ' αλήθεια μαζί, όταν θέλουμε, όπου στο διαδίκτυο βρεθούμε, όσο αντέχουμε ο ένας τον άλλον. Ωστόσο δεν παύει, συγχώρεσέ με, να υποδηλώνει μοναξιά. Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψή σου, καλοδεχούμενη πάντα. Συμπληρώνεις κενά!

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

advocatus diaboli
"Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Θα σταθούμε λιγάκι στην κορφή της μαρμάρινης σκάλας του Άι-Νικόλα, ύστερα εσύ
θα κατηφορίσεις κι εγώ θα γυρίσω πίσω έχοντας στ’ αριστερό πλευρό μου τη
ζέστα απ’ το τυχαίο άγγιγμα του σακακιού σου ..."
Πόση μοναξιά αντέχει ο άνθρωπος στ' αλήθεια δικηγόρε; Θα τολμήσω κάτι παρακινδυνευμένο . Τα blog είναι λιγάκι σαν την ποίηση: μας κάνουν να νιώθουμε πως είμαστε μαζί! Πως αυτό το "τυχαίο άγγιγμα του σακακιού σου" δεν ήταν και τόσο εντελώς... τυχαίο! Σ' ευχαριστώ για την πρώτη σου επίσκεψη. Είχε στ' αλήθεια κάτι...διαβολικό...

reader's-diggest said...

Να σε ενημερώσω απλά ότι στο εξωτερικό όπου το δίκτυο (και τα μπλογκ) είναι πολύ πιο διαδομένα από ότι στην δική μας επικράτεια έχουν αναπτυχθεί δεκάδες ακόμη και φιλοσοφικές ερμηνείες για το όλο θέμα. Μέχρι και για την δυνατότητα που δίνει ουσιαστικά το δίκτυο να λειτουργούμε εκτός του σώματος μας. Για παράδειγμα μια τέτοια θεωρία έχει εκπονήσει πριν 2-3 χρόνια ο Μαξ Μορ, εκπρόσωπος του ρεύματος των εξωτροπικών, μπορεί και να υπάρχει ατόφια κάπου στο διαδίκτυο. Και έχουν φτάσει πια στο σημείο να συνδέουν την επαφή μέσω δικτύου με τη θεωρία του Νίτσε για τον υπεράνθρωπο. Τα πράγματα δηλαδή και σε φιλοσοφικό επίπεδο είναι πολύ πιο προχωρημένα. Εμείς εδώ είμστε στα σπάργανα ακόμη, αυτό το βιβλίο in progress που δοκιμάζεις εδώ μέσα να γράψεις (και να γραφτεί συνολικά φαντάζομαι) μοιάζει....εξωγήινο για τα ελληνικά δεδομένα αλλά είναι πολύ διαδομένο με συναδέλφους σου στο εξωτερικό!

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

reader's diggest
Είσαι πάντα πολύ ενημερωμένος και χαίρομαι που μοιράζεσαι με όλους ό,τι ξέρεις. Το ίδιο πιστεύω κάνουμε όλοι εδώ. Ας πούμε λοιπόν πως πετυχαίνει αυτό που είπα ότι θα κάνω. Δεν θα είναι ένα βήμα παραπέρα στο είδος του; Ωστόσο αυτό που παρατήρησα είναι πως ξεστρατίζω. Πρέπει συνεχώς να "κλέβω" λίγο στις στροφές για να ξανάρχομαι εκεί που θέλω. Θα χρειαστώ βοήθεια. Νύχτωσε πάλι.